GÜZ

2 EKİM PAZAR

Fazlasıyla dar ve bir o kadarda ıssız bir sokaktan yavaş adımlarla ilerliyordum.Burda olmamın sebebi uzun zaman önce trafik kazasında kaybettiğim ailemin burada yaşadığına dair bir mektup almamdı.Mektupta yazan adrese geldiğimden karşımda duvarları epeyce dökük ,pencereleri ufak bir rüzgarda parçalanacakmış gibi duran, camın önünde birbirinden güzel çiçekler bulunan eski bir ev vardı.Ailemi daha önce hiç görmediğimden durumlarının nasıl olduğunu veya nasıl bir karaktere sahip oldukları hakkında en ufak bir fikrim yoktu .Bana 19 yıl boyunca bakan üvey ailem ,onların ölümü hakkında sadece annem bana hamileyken ailecek kaplıca tatili yapmak için yola çıktıklarını,yoldaki buzlanmadan dolayı kaza yaptıklarını ikiz olan  ablalarımın olay yerinde öldüğünü, anne ve babamın ise hastanede hayata gözlerini yumduğunu ,benim ise mucize bir şekilde hayata tutunduğumu ,7 aylıkken dünyaya geldiğimi ve doktorumunda yaşamamda büyük etkisi olduğundan doktorumun adı olan Aylin ismini koyduklarını söylemişlerdi.Küçükken her ne kadar bu hikayeye inansamda ,büyüdükçe  akrabalarımın neden bana sahip çıkmadığı,neden bu ailenin bana sahip çıktığı gibi sorular oluştu aklımda.Ve üniversite için üvey ailemin yanından ayrılıp Bursa'ya yerleştiğimde ailemin yaşadığını ve benimle aynı şehirde yaşadıklarını söyleyen bir mektup gelmesi aklımı iyice karıştırmıştı.Evin bahçe kapısından içeri girdim,pek bir ümidim yoktu ama kapıyı çaldım. Kapının önünde üç kadın bir erkek ayakkabısı olması ufakta olsa gerçekten burada yaşıyor olma ihtimallerini benim için güçlendirdi.Kapıyı açan yoktu,tekrar çaldım içerden sesler geliyordu ama ne dedikleri anlaşılmıyordu .Sonunda yaşını epeyce almış bir kadın kapıyı açtı ''Buyur kızım kime bakmıştın?'' dediğinde  bir şey söyleyemeyince yaşlı kadın ''Tanıyamadım '' diye ekledi. Kalbim hızlı hızlı atıyordu ''Evde sizinle birlikte yaşayan başka biri varmı? '' diye sordum direk ailemi aradığımı söyleyecek cesaretim olmadı. Kadın gayet haklı bir şekilde tedirginlikle ''Neden soruyorsun, bir problem mi var?'' dedi. Yine sessizliğimi korudum ve hiçbir şey söylemeden evin bahçesinden çıktım ve arkama bile bakmadan arabama bindim.Cesaret edememiştim, 19 yıl sonra ilk defa aileme ulaşmak için bir şeyler yapmaya kalkışmıştım ama maalesef başarılı olamamıştım.Cesaretimi toplayıp o eve tekrar gidecektim,kaybedeceğim bir şey yok diyerek kendime cesaret yüklüyordum.Haftasonu olduğundan okula ,izin günüm olduğundan işe gitmeyecektim .Kafam yeterince karışıktı bu yüzden eve gitmemin  en doğru fikir olacağını düşündüm .Üvey ailem oldukça varlıklı olduğundan burada ne kadar yurta kalmak istesemde kendi evimde kalmamı uygun görmüşlerdi.Onlara kıyasla fazla gözü yükseklerdi bir kız değildim fakat insanlara karşı soğuk duruşumdan ve yurtaki insanlara alışamıyacağımı düşündüğümden onların bu fikrini kabul etmek durumunda kaldım. Onlardanda çalışmama izin vermelerini istedim.İlk başta kesinlikle hayır demiş olmalarına rağmen okuduğum bölümle ilgili olduğundan fotoğrafçılık yapmama zorda olsa ikna olmuşlardı.19 yıl boyunca üvey ailemle birlike İstanbul'da yaşadığımdan bu şehre alışmam kolay olucağını düşünmüyordum ama okuldaki ve iş yerimdeki arkadaşlarım sayesinde çabuk ısınmıştım bu şehre. Fakat henüz daha yerleri tam olarak öğrenememiştim. O evden henüz fazla uzakta değildim.Kenarda yürüyen kızları görünce camı hafiften aralayıp üniversiteye nasıl gideceğimi sordum. Yüzlerine baktığımda kızların birşeye şaşırmış ama belli etmemeye çalışıyor olduklarını düşündüm.Nasıl gideceğimi söyledikten sonra aralarında fısıldaşarak oradan uzaklaştılar. Pek aldırış etmedim .Evim , üniversiteme yakın olduğundan orayı tarif etmesini istemiştim.Yaklaşık bir 15 dakika sonra evin önündeydim arabayı park edip eve çıktım. Çantamı koltuğun üstüne bırakıp ,rahat bir şeyler giymek için odama yöneldim. Üstümü değiştirdiğimde havanın  kararmak üzere olduğunu fark ettim.Mutfağa gidip kendime sütlü kahve yapıp balkonuma geçtim .Benim için ruhen fazlasıyla yorucu bir gündü. Yarım saat kadar balkonda müzik eşliğinde gün batımını seyrettim.Daha sonra 1 saat kadar da bilgisayarda dolaştıktan  sonra yatağımın içine girdim.Bir sürede olanları düşündükten sonra artık uykuya dalmıştım.