Kate The Chaser ✔️

3

Ve medyada Kate ve Lauren'in bir fan artı var - sanırım öyle-.

"Annemi görmek istiyorum!" Yaklaşık  dakika önce annesinin ölüm haberini almıştı. İçindeki karmaşayı açıklayacak hiçbir kelime yoktu. Annesini istiyordu. Ona ihtiyacı vardı. 

"Annemi istiyorum." yavaşça yere doğru çöktü ve ağlamaya başladı. Sanki, ağladığı her saniye annesinin yaşama geri dönme şansı artacaktı. Hemşireler onu, kollarından tutup kaldırmaya çalışmıştı fakat hepsini sertçe itmişti.

Tekrar bağırdı, "Dokunmayın bana!"  Doktorlar odadan annesini sedyede üzerindeki beyaz örtüyle çıkarttılar.
Annesini son defa gördü, şimdi yapayalnızdı. Ağlamaktan göz yaşları bitmişti.
"Onu öldürdü." dedi kendi kendine. Haklı olabilirdi. Ama olmayabilirdi de. Birisini suçlamak için sebepler arıyordu kendince.

***

Ruhsuzca evine doğru yol aldı. Arabayla gitmesine rağmen yol bitmek bilmiyordu.

Telefonu çaldı. Yazan isime baktı, Carl arıyordu. Derince bir nefes aldı. Telefonu açmadı ve zil sesini duymazlıktan geldi. İçindeki tarifsiz acı korkuyla birleşmişti. Bu duygular içerisinde iken kim ile konuşabilirdi ki?

Tekrar telefonu çalmaya başladı. Bu sefer Lauren yazıyordu. Bu olayı en son söyleyeceği kişi. Lauren, çabuk üzülen bir kız olduğu için bazı şeyleri ona söylemezlerdi. Ama eninde sonunda öğrenecekti.

Birkaç gün sonra yine hastaneye gidecekti. Annesinin neden öldüğü öğrenecekti. Kendince tahminleri vardı ama, gerçek onun için daha önemliydi.

Arabayı evin önünde durdurdu. Fark etti, artık yalnızdı. Korktuğunda, sinirlendiğinde ona güven verecek, her seferinde 'geçti canım' diyecek kişi gitmişti.

Kendisini suçluyordu. Belki daha erken odasından çıkabilirdi ya da odasına gitmeyebilirdi... Ağlamaya çalıştı ama ağlayamadı, çünlü gözyaşları bitmişti. Direksiyona istemsizce yumruk attı, ve korna yüksek seste çaldı. Oturduğu yerden biraz sıçradı. Korkmuştur, kornanın çalmasını beklemiyordu.

Arabadan indi. Ama eve girmedi. Ağaçlardan birisi ilgisini çekmişti. Bir kağıt vardı. Hızlıca ağacın yanına gitti. Kağıdın iğnesini eline aldı ve kağıdı çıkardı. Bir çocuk resmiydi.
"Charlie Matheson... Tatlı çocukmuş yazık."

Ardından kağıdı tekrardan ağaca tutturdu. Aynı kağıdı kapıda görünce onu eline aldı ve cebine koydu. Onu görme ihtimali vardı.

Eve girmeden salıncaklara yöneldi. Oturdu ve kafasını zincire dayadı. Çocukluk günlerin düşündü Lauren ile çocukken burada sallanırlardı.

Ayakların ileri geri oynattı. Ve tekrardan gereksiz oluşunu düşündü. Birkaç defa intihar etmeye çalışmıştı.

Ama başarısız olmuştu.

Kafasını öne eğerek eve doğru yürümeye başladı. Evin kapısını açtı ve tekrardan kilitledi. Elinden geldikçe her pencere ve kapıyı kapattı. Kendince kendini koruyordu.

Rasgele bir odaya girdi.

Salona girmişti. Kendini koltuğa attı. Uzun bir süre tavana baktı. Kafasını sağa doğru çevirdi. Televizyonun önündeki annesi ile olan resmine bakmaya başladı. Kalkıp onu eline aldı.

Altında neden yazdığını bilmediği bir şekilde Kate & Beth yazıyordu. Fotoğrafın çerçeveden çıkarttı.

Çekmeceleri kurcalayarak bir kalem buldu. Ve kapağını açıp melekler seninle olsun yazdı. Fotoğrafa bakarken dalıp gitmişti.

Kısacık huzurunu bir korna sesi bozmuştu. Cama doğru koştu. Perdeyi çok azıcık araladı. Bahçesinden içeriye bir araba girmişti. Carl ve Lauren arabadan inmişti. Nedensizce panikledi. Ne diyeceğini düşünmeye başladı.

Birkaç saniye sonra kapı çalındı. Omuzları düşük, kızarmış gözleri, kabarık dolaşık saçları ile kapıyı açtı. Lauren'in gülümseyen

Onu bu halde beklemediği belliydi. Kate hiçbir şey demedi. Kapının önüden çekildi sadece. Carl hemen içeri girerken Lauren ise olduğu yerde kaldı. Birkaç saniye boyunca Kate'i baştan başa süzdü.

En yakın arkadaşı berbat görünüyordu.

Lauren'de içeriye girdi ve salona geçti. Kate üçlü koltuklara yan bir şekilde ayaklarını kendine çekmişti. Carl'da onun yanında oturuyordu. Lauren ise ağlamak için zor duruyordu... Onu üzmek istemiyordu...

Ama o yeterince üzülmüştü.

Evet bu bölümünde sonuna geldik. Umarım beğenirsiniz.
Lauren'i bilmeyenler için Slender the arrival'daki kontroldeki karakter.