Mavi Gülüş

~Benden Gittin

  "Derin!"
"Derin kalk, korkutuyorsun beni."
Yüzüme yediğim birkaç tokat darbesi ve kolonyağ kokusuyla gözlerimi araladığımda, Adel irileştirdiği gözleriyle bana bakıyordu. O sırada kalın sayılmayacak endişeli bir ses işittim.
"İyi misin canpare?" Bu Evren'in sesiydi. Aynı yaşta olduğum tek ve en yakın kuzenimdi.
"O nerede?" diye sorduğumda sadece birbirlerine bakmakla yetindiler. Evren ve Adel'in yardımıyla yattığım yerden doğruldum. Öylece durup parmak eklemlerimden çıkan çıtırtıları dinledim. Bir umutla tekrar aradım.
"Aradığınız numara kullanılmamaktadır."
Umudum baruta dönüp kalbimde patladı. Her kıvılcımla biraz daha şiddetlendi gözyaşlarım.

Mutluluk, yerle bir eden fırtına sonrası çıkan gökkuşağı gibi kısa süreli olmak zorunda mıydı? Peki ya her notasına seni işleyen şarkılara ne demeli? Birlikte yürüdüğümüz kaldırımlar, kayalara oturup izlediğimiz denizin mavisi bana kimi anlatacak? Gece yıldızlar göğü kimin için süsleyecek? Ciğerlerime kokun lazımdı oysa. Sevgim kişiliğine ağır mı geldi? En son olmasını bile istemediğim şeydi pişmanlığım olman. Ve en çok istediğim şeydi ömrümce bırakmaman. Kendinden utanmalısın. Çünkü ben daha adam gibi sevdim.