De Grijze Jager, De Onvertelde Verhalen (gaat herschreven worden)

De enige die ik wil

'We hebben nog niet echt goed gepraat.'
'Gepraat over wat?' vroeg ik Gilan met gespeelde onschuld.
Hij zuchtte en keek weg.

Hand in hand slenterden we door Wensley. De dag nadat Gilan zijn zilveren eikenblad had ontvangen, waren we samen met Halt teruggereden naar Redmont om de twee weken vakantie die Gilan had samen door te brengen.

'Je weet wat ik bedoel, Lyn. Over dit. Over ons.'
Nu was het mijn beurt om te zuchten. Ik had dit onderwerp zolang mogelijk willen uitstellen, maar ik wist dat het hoe dan ook een keer aan bod zou komen.

'Ik weet niet zeker of dit gaat werken. Jij en ik. Een prinses en een Jager.' Met een ruk keek ik Gilan aan en mijn blik deed hem in elkaar krimpen.
'Je weet niet zeker of dit gaat werken?' vroeg ik gevaarlijk kalm. Gilan herkende die toon en wist dat ik ontzettend kwaad was. 'Gilan, vanaf het moment dat ik je zag wilde ik niets liever dan een relatie met je aangaan. En ik weet dat dat wederzijds is, dat heb je me nota bene zelf gezegd. En nu zeg je opeens dat je niet zeker bent dat dit gaat werken?' Ik keek zo kwaad dat Gilan me niet durfde aankijken.

'Hoezo wil je dit nu opeens niet meer?' vroeg ik toen hij stil bleef. Ik deed mijn best om niet al te boos te klinken.
Gilan haalde een paar keer diep adem, maar toen hij sprak keek hij mij nog steeds niet aan. 'Ik wil samen met je zijn, Lyn. Ik wil niets liever dan dat! Maar een stemmetje in me zegt me keer op keer dat je iemand veel beter dan mij verdient. Jij reist de wereld over en probeert ondertussen leiding te geven aan een heel land, het is duidelijk aan je te zien hoeveel dat van je vergt. En jij verdient iemand die je daarbij steunt en helpt, iemand die naast je staat. En ik kan die persoon niet zijn, ik heb nu mijn eigen leen hier in Araluen waar ik voor moet zorgen. Ik denk dat we er nu het beste een punt achter kunnen zetten en allebei onze eigen weg moeten volgen. Jij vind vast snel iemand die je kan helpen en je kan steunen.'
'Maar ik wil niemand anders! Ik wil jou, begrijp dat nou! Denk je dat ik niet weet dat we elkaar heel weinig gaan zien, dat ik niet weet dat jij hier moet blijven en ik daar moet zijn? Denk je dat ik daar niet allemaal over nagedacht heb de afgelopen jaren? Ja tuurlijk, soms dacht ik dat ik beter iemand anders kon zoeken, maar dan dacht ik weer aan iets wat jou uniek maakt en dan wist ik dat ik niet zonder je kan.'

Het bleef stil tussen ons hierna. Ik durfde Gilan niet aan te kijken, bang voor zijn blik.
Na een paar minuten hield ik het niet meer vol en richtte mijn ogen op mijn vriend. 'Gil, huil je?' vroeg ik verschrikt. Inderdaad, tranen liepen over zijn wangen, maar hij deed geen moeite om ze weg te vegen.

'Is het iets dat ik gezegd of gedaan heb? Kan ik iets voor je doen?' Ik voelde de paniek opkomen en keek al om me heen voor hulp.
'Nee, nee, het is niets, Lyn. Het is gewoon...' Gilan haalde diep adem en knipperde een paar keer. 'Het is gewoon dat iemand nog nooit zoiets liefs tegen me gezegd heeft.'

Ik glimlachte kleintjes naar hem. Teder nam Gilan mijn gezicht in zijn handen en drukte een klein kusje op mijn neus. 'Ik houd van je, Lyn.'
'Ik ook van jou.'

Een donderslag deed ons opschrikken. Ik weet niet hoelang we daar al stonden, het konden een paar seconden zijn, maar net zo goed een paar minuten.

Gilan greep mijn hand en trok me mee richting het bos. 'Kom, voordat het begint te regenen.' Het moment dat die woorden zijn mond verlieten, begon de regen met bakken uit de hemel te vallen. Het begon harder te regenen met elke seconde die verstreek en we renden zo hard als we konden terug naar Halt's hutje.

Helemaal doorweekt bereikten we uiteindelijk de veranda. Hijgend keken we elkaar aan en schoten tegelijkertijd in de lach.

'Als jullie eindelijk uitgelachen zijn, kunnen jullie misschien naar binnen komen,' onderbrak Halt ons gelach op zijn kenmerkende, norse manier. Gilan en ik keken elkaar aan vanuit onze ooghoeken en we moesten ons best doen om niet opnieuw in lachen uit te barsten.

>>>------>                                            <------<<<

Een halfuur later zaten we dicht tegen elkaar aangekropen op de bank in droge kleren en met een mok dampende koffie in onze handen.

'Ik meende wat ik zei, Gil. Ik weet dat we elkaar niet vaak gaan zien, maar ik wil alleen jou.' Ik staarde in de haard en voelde hoe Gilan's borst langzaam rees en daalde met elke ademhaling.
'Jij bent ook de enige die ik wil. En met die afstand valt prima te leven. We verzinnen er wel wat op. Dat is tenslotte iets waar we goed in zijn.' Na dit laatste gezegd te hebben gaf hij me een speelse por in mijn zij en ik lachte.

Ik nestelde me nog dichter tegen Gilan aan tot ik lekker lag. En met Gilan's arm stevig om me heen viel ik langzaam in slaap.

Nou, was dat nou niet lief? Zijn jullie niet trots op me dat ik zoiets liefs heb geschreven? ;p

Zoals jullie misschien weten (waarschijnlijk niet) ben ik vandaag jarig, ik ben zestien geworden. Ik voel me oud nu xD. Ik hoor jullie nu denken: leuk voor je dat je jarig bent, Charlie, maar wat moeten mij daarmee?
Dat zal ik je zeggen: omdat ik jarig ben, heb ik een AU one-shot geschreven, die ik vandaag ook zal plaatsen, als een soort cadeautje voor jullie. Hopelijk vinden jullie het leuk!

Dag, dag mijn Jagertjes.

XxCharlie