It started with a letter - Donny Pangilinan

Chapter 8.1: His Sanctuary

Annika's POV

"Wake up sleepyhead"

Someone keeps on pushing my arms.

"5 minutes pa"

"You can't! Nandito na tayo"

Pinilit kong dumilat kahit ang sakit sa mata ng liwanag... Ngayon ko lang na-realize. Si Donny nga pala 'tong kasama at nandito na kami sa hotel driveway. Wait, whaaaaat? Inilibot ko ang mata ko at shocks. Nakakahiya. Nakatulog pala ako.

"Sorry. Sorry"

"It's fine. Ready ka na?"

"Yes"

Bumaba si Donny para pagbuksan ako ng pinto. I grabbed the chance para tingnan sa phone ko kung may muta or tulo laway pa ako. Buti na lang wala. Kung hindi, papalamon na talaga ako sa lupa.

Kinuha niya ang kamay ko at inalalayan ako pababa. Si Donny ba talaga 'to?

*click*
*click*
*click*

"Kaya pala"

"What did you say?"

"Wala"

Pagbaba namin ng kotse, ang daming camera na nakatapat sa aming dalawa. Ganito pala yung feeling ng mga celebrity. Ang sakit sa mata ha. Pumasok na kami sa loob and someone asked him for a quick interview. Kaya medyo lumayo muna ako. I guess I'm getting used to seeing celebebrity kaya parang halos lahat nakikita ko ngayon na mga artista, balewala na lang. Wow. Improving ka na Annika, di na fangirl.

After the interview bumalik siya sa akin saka kami pumasok sa loob ng venue. Everyone's lining up for the 360° selfie. I want to try it too kaya I looked at Donny with pleading eyes.

"Try din natin please?"

Napakamot pa si Donny pero pumayag din naman. Naks. Napapayag ko ang isang Donny Pangilinan. Achievement unlocked. Pinatayo kami sa stage. Awkwaaaard.

"What pose should we do?"

"Awra ka lang bes." Sabi ko sa kanya.

"Closer pa sir" sabi nung staff.

Shet. Mukha bang di pa din kami close. Eh super lapit na nga niya sakin... Muntik na akong malaglag sa platform so inalalayan niya ako using his hand to hold my hand. Alam niyo yung sa movie. Yung may pa-liyad effect? Ganon. Chos lang.

We ended up sa pose na nakahawak siya sa bewang ko while we're making pa-cute sa camera. Infairness. Mukha kaming couple dito.

Dinner....

Nilapag ng server yung isang plate na may maliit na nakalagay sa gitna. Wth. Pagkain ba yan. Bakit ang liit. Ang cute eh. I tried to pick up the green one, I love green teaaaaa kaya agad kong sinubo.

*cough* *cough*

"Ang anghang!!!"

Tinawanan muna ako ni Donny bago iabot yung tubig. Loko 'to ah.

"Here's water. You not supposed to eat that ng buo."

Hinawakan ni Donny yung likod ko tsaka hinagod yung kamay niya. Ang init ng kamay niya. Pero ang anghang talaga.

"Ano ba kasi 'yan?"

"Wasabi, a spice na sometimes sinasama sa sushi. Hindi ka pa nakakita or nakatikim niyan?"

"Never. I don't like Japanese food."

Meron na naman inilapag yung server sa table namin pero this time. Tiningnan ko muna si Donny kung paano kainin yun, baka mapahiya na naman ako.

"Let me slice it for you"

Agad na kinuha ni Donny yung fork and knife saka sinlice yung beef. Beef nga ba yun. Steak ata eh. Well. Ang liit kasi, mukha nga siyang brownies eh. Kaso baka may patibong kaya ayun.

"Mas masarap to kesa dun sa wasabi."

He smiled saka umiling. Tumingin sa lips ko si Donny. Wait, sa lips nga ba. Shet. Iki-kiss ba niya ako? Di ako ready. Lumapit siya sakin....... saka pinunasan yung gilid ng labi ko gamit yung table napkin. Para akong special siopao. Asadong asado.

Donny was awarded as the Best Dressed. Deserved niya. Kahit kasi sobrang simple ng suit niya, binawi naman niya sa kagwapuhan and sa lakas ng dating niya.

After the awarding cermony we decided to leave kasi nagsasayawan na lang yung ibang tao and I can tell na it's not his thing. Sayang, akala ko pa naman...

Napansin ata ni Donny na medyo nagbago yung mood ko so he started talking

"Maaga pa pala, do you want to grab some drink?"

"Sure"

Dumaan kami sa drive thru ng Starbucks and I feel so refreshed. Iba talaga nagagawa ng coffee sa akin. Every time I feel bad or stressed ako, coffee lang katapat.

"Let's go somewhere..."

"Ha? Saan tayo pupunta?"

"You'll see."

Then he started to drive again. Matalas ang sense of direction ko and I can tell na we're on our way to Tagaytay. Wala na masyadong dumadaan since gabi na. Hindi na ako nagtanong pa kasi ang sakit na talaga ng paa. Di ko talaga keri mag-heels.

"We're here" Excited niyang sabi.

The place is very quiet. And empty. Nandito kami sa isang mataas na lugar wherein kitang kita mo yung city lights at ang buong kalangitan. Sobrang tahimik ng lugar. Very calming... Hindi ko napansin na pumunta pala si Donny sa sasakyan, kaya nagulat ako nung sinara niya yung pinto. Kumuha pala siya ng scarf. Hinawakan niya ako sa kamay kaya nagulat ulit ako saka ako napatingin sa kanya, only knowing na nakatingin din pala siya sakin. He placed the scarf sa harapan namin saka niya ako niyayang umupo. Medyo nilalamig ako so niyakap ko na lang yung braso ko. Napansin ni Donny kaya sinuot niya sa'kin yung coat niya. Ang bango mga bes.

"Thank you."

"I go here whenever I'm stressed or kapag gusto ko lang mag-isa"

"Are you stressed right now?"

"Not really. Let's play a game"

"What game?"

"10 questions. You have to ask me a question and then syempre I'll answer but we'll do it alternately"

"That's a game? It's more like a question and answer portion"

"Basta, game na. How old are you?"

"21. I know you're 21 too so here's my question. What's your favorite number?"

"15. I don't know why. I just like it. What's your favorite flower?"

"Anything pink. But I love baby's breath the most. What's your favorite song?"

"Sunset lover"

"I love that so..."

*kriiiiing*

"Mommy's calling. I'll just answer this"

"Yes mom"

"I'll drop her off"

"I will. Love you"

"Annika, as much as I want to know more about you, we need to go home na. Anong oras na din eh. Let's just do it some other time"

I wish...

"Sure"

Bakit kung kailan medyo nakakausap ko na siya... Saka pa babawiin yung moment.