Gizemli OSİRİS

|7|•Bölüm

Multimedia:Arya Duman

Her şey iyi olacak.

Bu cümlenin doğruluğunun olmaması bir yana beni en çok acıtan bu cümleyi öylesine bile kuracak birinin yanımda olmamasıydı. Yardıma en çok ihtiyaç duyduğum anda bütün hayatım ince bir iplik gibi tek tek sökülüyordu.

Üzüntümü paylaşabileceğim kimse yoktu. Yalnızdım. Bu benim kaderimdi. Ailem hayattayken de arkadaşım yoktu, arkadaş edinmeye gerek duymaz ailem bana yeter derdim. Nereden bilebilirdim ki ailemin beni bırakacağını?

Kahve dolu iki bardağı elime alıp her zamanki gibi kırmızı koltukta oturan Arya'nın yanına yürüdüm. Sağ elimdeki bardağı ona uzatıp hemen karşısındaki koltuğa oturdum ve kahve bardağımı masaya bıraktım.

"Anlatacak mısın artık?" diye sorduğum sıra kahvesinden bir yudum aldı ve bardağı masaya bırakıp geriye doğru yaslandı. Mavi gözlerini üzerimde gezindirdikten sonra boğazını temizledi.

"Bunu gerçekten öğrenmek istiyor musun?" diye sorunca afalladım. Bir an durdum ve sonra başımı yukarı aşağı salladım.

"Babam denilen o piç herif.." diye başlayınca söze, gözlerim istemsiz olarak kocaman açıldı. Belki hayat konusunda pek bir tecrübem yoktu ama bir babayı bu denli terbiyesizce adlandırmak kötü bir şeydi.

"..anneme şiddet uyguluyordu." dedi ve duraksadı. Derin bir nefes aldı ve gözlerini yere sabitledi. Sanki gözleri içinde yaşadığı fırtınaları ele verecek diye korkuyor, bu yüzden onları benden saklıyordu.

"Her gece ama her gece içip içip eve geliyor, anneme işkence ediyordu." deyince şaşkınlıktan bir an ne yapacağımı bilemedim. Öylece suratına bakakaldım.

"Kendimi bildim bileli annemi dövüyordu. Sırf annem ona içme dediği için. O dikiş izlerinin sahibi o adam. " dedikten sonra masadaki bardağa uzandı ve kahvesinden bir yudum alıp tepkimi ölçercesine gözlerime baktı.

Benimse nutkum tutulmuştu, en ufak bir tepki dahi veremiyordum. Kendime gelince konuşmaya başladım.

"Bu.. Bu çok kötü bir durum. Çok üzüldüm gerçekten." dedim dolan gözlerime engel olmaya çalışırken. Yangından sonra anne-baba konusunda daha hassas olduğum yadsınamaz bir gerçekti.

"Annen.. Boşanabilirdi."
"Denemedi mi sanıyorsun? Defalarca hem de ama her seferinde o pislik adam kazandı. Zafer hep onundu. Ama gün geldi, büyüdüm.. Ve oyunu kazandım Gizem." deyip bir deli gibi sırıttı.

Bu hali beni fazlasıyla ürkütmüştü.

"Bu da ne demek?" diye sorunca gülümsemesi yüzüne daha bir yayıldı ancak cevap vermedi. Yaklaşık on dakika süren bir sessizlikten sonra konuşmaya başladı.

"Kin tutamıyorsun."

"Efendim?" dedim soran gözlerle.

"Benden nefret ettiğini söylediğin halde, birini öldürdüğümü bildiğin halde, sana yaptıklarımın farkında olduğun halde gelip derdime ortak oluyorsun." deyince uçurum mavisi gözlerine baktım.

Gayet ciddi bir yüz ifadesiyle bana bakıyordu Arya. Benden herhangi bir yorum beklediği alenen ortadaydı ancak cevap vermediğimi görünce devam etti.

"Neden bunu yapıyorsun? Neden benden uzak duramıyorsun?" deyince gözlerimi gözlerine diktim.

"Çünkü biriyle konuşmaya ihtiyacım var. Diğer insanlar gibi normal şeylerden bahsetmeye ihtiyacım var." dedim ve ekledim.