BLACK EYES (NL) - Voltooid

Hoofdstuk 40 (verbeterd)

"Nick waarom ben je hier?" zeg ik voorzichtig. Nick die in èèn jaar mijn leven heeft weten te verkloten.

"Goh ook hallo tegen jou hoor," zegt Nick tegen Jackson en mij en hij kijkt er irriterend trots bij. "Ik ben hier omdat ik hier leef, dit is mijn land, mijn stad," zegt Nick. Ik ril bij elk woord dat hij zegt. "Rot op!" schreeuwt Jackson en hij geeft een Nick een hele harde duw naar achter. Nick wankelt, zet een paar stappen naar achteren en blijft dan staan. Opeens hoor ik Luke achter me. "Met Luke van Bosch. Hier is iemand op de pietermanstraat die ik wil aangeven. Hij is gevaarlijk dus jullie moeten snel komen." Hij belt met de politie. Nick komt dreigend op me af maar Jackson sprint weer voor me. Nick geeft Jackson een schop in zijn kruis. Jackson zakt vol pijn in elkaar. De schop was ook echt super hard volgens mij. Nu gaat Nick naar mij toe. Ik probeer hem een rechtse hoek te geven maar hij grijpt mijn arm vast en trekt me mee naar een steegje. Ik kan nog steeds Luke en Jackson zien. Jackson komt nu boos op ons afgerend en Luke heeft opgehangen en komt ook. Dan pakt Nick een mes en houd het tegen mijn keel. Ik sta met mijn rug tegen hem aan en ik tril van angst. "Als je mij met één vinger aanraakt snij ik haar keel door," zegt Nick. Mijn hart klopt als een gek. Ik denk dat ik dit nog enger vind dan toen er een pistool tegen me aan werd gehouden. Je kan dat misschien gek vinden maar Nick is een stuk gevaarlijker dan Skyler, die me toen onder schot had. Dan zijn sirenes door de straat te horen. Gelukkig heeft Luke de politie gebeld. Snel laat Nick me los en hij rent weg met Boris, de hond. Jackson wilt nog achter Nick aanrennen maar doet het niet, je kon hem zien twijfelen. Luke komt meteen naar me toe en omhelst me. Ik ben zo blij dat hij hier bij was. "Luke ik ben zo blij dat je hier bij was! Dankjewel voor de politie bellen!" zeg ik tegen hem. "Natuurlijk," zegt Luke terug. "Ik ga nu wel even met de politie praten," zegt Luke en hij loopt snel naar de politieauto die op de hoek van de straat staat. Ik rits mijn jas dicht en ga tegen een muurtje aan zitten. Jackson komt naast me zitten. "Sorry Kat," zegt Jackson. Hij maakt me zo geirriteerd. "Weet je nog toen ik vroeg of je met me kon praten?" zeg ik met een vriendelijke stem. "Nee? Ik ook niet," zeg ik vervolgens met een hele botte stem. "Kom op Kat, alsjeblieft," zegt Jackson. "Nee! Je kan niet altijd alles zelf regelen! Je kan niet zelf tegen Nick vechten of me beschermen van hem! Als Luke de politie niet had gebeld was ik hier misschien nog steeds of was ik misschien zelfs vermoord!" schreeuw ik boos uit. Vervolgens sta ik boos op. Jackson blijft zitten en kijkt naar de grond. Hij zegt nog zachtjes: "Sorry," en legt zijn hoofd in zijn handen. Ik ren weg van hem. Ik ren richting Luke, waar hij staat te praten met de politie. 

"Luke!" roep ik nog maar niet op tijd. De politie trekt hun pistool en er worden hulptroepen ingeschakeld. Luke ligt als een doek op de grond. Drie politiemannen zetten hem snel op een brancard terwijl wat andere politiemannen achter de dader aan rennen. Luke is neergeschoten, vlak voor mijn ogen en door niemand minder dan Nick. Luke wordt in de ambulance, die aan kwam rijden, gelegd. Ik mag als enige mee naar het ziekenhuis. Jackson is in al het geschreeuw naar ons toe gerend maar ik had gezegt dat hij geen vriend of familie was dus hij mocht niet in de ambulance. Ik wil hem er nu niet bij hebben.

We zijn bij het ziekenhuis en Luke wordt meteen onderzocht. Zijn ouders worden gebeld en mijn moeder wordt geinformeerd dat ik bij hem bed. Luke wordt zo snel mogelijk geopereerd. Ze gaan de kogel eruit halen. Na twintig minuten in de operatiezaal wordt hij al teruggebracht. Twintig minuten is wel heel kort. Een dokter komt naar mij en Luke's ouders, die meteen zijn gekomen, toe en begint met praten. "Luka van Bosch is in zijn borstkas geschoten. De kogel heeft een aantal ribben geraakt en een rib is helemaal verbrijzeld. Het is niet meer mogelijk om de kogel of de verbrijzelde rib te verwijderen. Uw zoon heeft niet lang meer. Jullie kunnen nu nog met hem praten maar hij is wel zwakjes," zegt de dokter. De moeder van Luke barst in huilen uit en al snel volg ik. De vader van Luke blijft ijzig stil voor zich uit staren.