BABAMI BEKLERKEN

BÖLÜM 1

                                                                                           ''GEÇMİŞ''

''Gece, hadi kızım uyan artık'' diyen annemin sesiyle gözlerimi hafifçe araladım. Aklıma gelen muziplikle gözlerimi kapatıp, sırıtmaya başladım. bugün benim doğum günümdü tam 8 yaşına basmıştım buda demek oluyordu ki büyümeme sadece on yılcık kalmıştı. 

 Gözlerimi hızla açarak ayağa fırladım.

''Anneeeee'' diye bağırarak aşağıya indim. 

Sesleri duyunca olduğum yerde kalıp, konuşulanlara kulak kabarttım.

''Mercan bari bugün sus olur mu?'' diye fısıldadı babam.

''Neden ha neden o kadına git diye mi susayım'' 

''Kes!'' diye bağıran babamın sesiyle saklandığım yere iyice çöktüm. 

Yine tartışıyorlardı. Bugün bari normal bir aile gibi davranmaya özen gösterselerdi.

''Bıktım Menderes anlıyor musun senden o bunak annenden sümsük gibi her şeye ağlayan kızından da bıktım. Daha yirmi altı yaşındayım ve sen bana hayatı zehir ettin.'' diye çığlık attı annem.

Ağzımdan kaçan hıçkırıkla ellerimi ağzıma götürüp sıkıca kapattım. Babam ve annem aynı anda bana dönüp baktılar. Ağlamam iyice artınca babam hızla yanıma çöküp, başımı ellerinin arasına aldı.

''Şşt geçti meleğim.'' dedikçe başımı iki yana sallayıp, iyice ağlamaya başladım.

''Gel hadi biraz dışarıda konuşalım senle meleğim'' diyip beni kucağına aldı. 

Bahçeye çıkıp çimlerin üzerine oturduk. Hıçkırıklarım artık iç çekmelere dönüşmüştü.

''Gece'' diyen babama baktım.

''Benim... ımm... off. nasıl anlatacağımı bilmiyorum.''  diye kıvranmasına dayanamayak

''Gitmen gerek'' dedim.

Kaşlarını çatıp, gözlerime baktı.

''Ama sen...''

''Anneler ve babalar bilmesede çocuklar her şeyi hisseder baba ama sen gitme yada bizde gelelim seninle olmaz mı?'' dedim burnumu çekerek.

''Şuan sana anlatsamda anlayamayacağın şeyler var meleğim, elbet geri döneceğim ve sana her şeyi anlatacağım sende o zamana kadar beni bekleyeceksin söz mü?'' dedi yanağımı okşayıp.

''Ne zaman geri döneceksin?'' dedim ağlamaklı sesle.

''Bilmiyorum ama mutlaka geleceğim.''

''Söz mü'' dedim ağlayarak.

''Baba sözü meleğim.'' diyip anlıma bir öpücük kondurdu. Ayağa kalkıp yavaş adımlarla bahçenin çıkışına yöneldi. Kapının ağzında ağlayan anneme baktım daha sonra bakışlarım pencereden bakan babaanneme kaydı. Hızla yerimden kalkıp babamın peşinden koştum.

''Babaaa, gitme'' dedim ağlayarak.

Arkasına bile dönmeden arabaya bindi.

''Baba diye seslendim cılız bir sesle. Gaza kökleyip, gözden kayboldu. Dizlerimin üstüne çöküp yola bakmaya başladım.

'' Ölene kadar bekleyeceğim seni baba, söz.''

--------------

''Nereye yolladın onu anne?'' diye bağırdım. Babamın gitmesi üzerinden iki gün geçmişti ve bu sabah babaannem evde yoktu.

''Ona benim mi bakacağımı düşündün ha?'' dediğinde karşısında dikildim.

''Gece, saçmalamayı kes. Ne babaannene bakacak ne de bu evde oturacak imkanımız yok. Bu yüzden her şeyi zorlaştırma tamam mı?''

''Ama anne babam dönecek.'' dediğim an masanın üzerindeki vazoyu yere fırlattı.

''Sus , anma o adamın adını '' diye çığlık çığlığa evi dağıtmaya başladı. 

Gözyaşlarımı serbest bırakarak anneme sarıldım.

''Ağlama nolur'' dediğimde çığlık atarak beni itledi.

''Senin yüzünden hepsi tamam mı?'' 

''Ben naptım ki?'' dediğim an yüzümde hissettiğim acı aynı oldu.

Elimi yanağıma götürüp , anneme baktım. Bu yediğim ilk tokat değildi sonda olmayacaktı. Sessizce odama çıkıp, kapıyı arkasından kitledim.

Biliyordum gidenlerle ölünmüyor ama kalanlarlada yaşanmıyordu...