Bu aralar hiç çalışma hevesim yok. Sanırım umudumu yitiriyorum. Buna izin vermemeye çabalıyorum ama olmuyor. Moralimin bozuk olması için pek mantıklı sebepler yok ama yine de bozuk. Bu da çalışmamı engelliyor. Yorgun hissediyorum. Ama hayallerim için çalışmalıyım. İnsanlardan inanan olmamasına karşılık onlara inat bu 2 yıl boyunca yılmadan çabaladıysam, bu kadar ilerlemişken pes etmemeliyim değil mi?
Şimdi koç ve hacettepenin resmine bakıcam. BTS-Never Mind dinlicem ve çalışmaya başlıcam. Ne kadar yorgun ve bitkin olsam da çalışmalıyım
Ve insanların okulda "evde ne çalışıyorsun", "çok çalışmıyorum diyorsun ama kesin çalışıyorsun bize göstermiyorsun" demelerinden nefret ediyorum. Çalıştıklarımı wp durumuma atıyorum diyorum. Anlamıyorlar. He bir de şey var "Nasıl bir ders programın var" "Bu yayını kullanıyor musun" "Günde kaç test çözüyorsun" "Uyumayıp test çözdüğün oluyor mu" . Pek test çözmem, çalışma programım yok, uyku önceliğimdir desem de inanmayanlar var. ve bu cidden sinir bozucu.
" Evet başarılıyım ama bunu çalışmama değil zekama borçluyum" diyince de egoist oluyorum. O zaman konuşmayın, hayaletmişim gibi davranın. En azından kafam rahat olur.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
TIP Nasıl Kazanılır
RandomKİTABIN SONUNDA HAYAL KIRIKLIĞINA UĞRAMAMANIZ İÇİN SÖYLÜYORUM ŞU AN PDR OKUYORUM. Hangi yollardan geçtim de tıp diye başladığım kitap pdr ye döndü. Merak ediyorsanız buyrun kitaba. İlk açıklama: Kendi yaptıklarım neler ? Azmetmek önemli mi ? Dalga...
