MİNİK DÜNYAM

Yalnız

Ablam ayılmıştı.Efe ve aileside hala yanımızdaydı bize destek olmaya çalışıyorlardı.Doktor yanımıza geldi. ''Anneniz ölmeden önce her ihtimale karşı eger ölürse organlarını bagışlamak istedigini bildirmişti.Özelliklede böbregini eger uyum olursa Efeye bagışlamak istedigini söyledi.'' hepimiz şaşırmıştık Efe de öyle şaşırmıştı. Efe için sevinmiştim anneme organlarını bagışlamak istedigi için kızmamıştım. Ama hala üzgündüm annem yoktu ve ben kendimi boşlukta gibi hissediyordum.Odada bir sessizlik olmuştu kimse ne diyecegini bilemiyordu.Doktor Efenin ailesine bakarak ''Efenin böbrek nakli için onu yarın  saat 2 de ameliyata alıyoruz, böbrek uyumlu.'' dedi ve tekrar baş saglıgı dileyerek odadan çıktı.Annemin cenazesi sabah 9 da olacaktı eve gitmiştik ve bu çok tuaftı daha hiç aglamamıştım.Öylece kalmıştım ben donmuştum...odama gittim ve yatagımın içine girip yastıgıma sıkıca sarılarak titremeye sallanmaya başlamıştım sabaha kadar böyleydim hiç uyumadım.Cenaze için hazırlandım ve mezarlıga gittik. Babamın mezarının yanına gömecektik annemi cenazaye bi çok kişi gelmişti komşularımız, akrabalarımız, tanıdıklar benim tanımadıgım insanlar bi çok kişi vardı.Annem gömülürken içim parçalanmıştı.Ama hala aglamamıştım.Efe de gelmişti yanımda duruyordu.Hiç birşey hissetmiyordum, duymuyordum. Sanki bu ben, ben degildim gibi...Cenaze işlemi tamamlandıktan sonra eve geçmek üzere ben ve ikizler Efegilin arabası ile gidiyorduk.Eve gelmiştik , kalabalıktı ev ,yine bi farklı gözüktü gözüme ev.Kapıda öylece duruyordum içeri girmek istememiştim.ikizleri eve bıraktık ve Efenin böbrek ameliyatı için hastaneye gittik aslında gelmek zorunda olmadıgımı beni anladıklarını vs. bir şeyler söylüyorlardı ama ben zorunda oldugum için degil bu başka bişey...Efe  ameliyattan çıktı ve doktor amaliyatın başarılı oldugunu söyledi.1 Hafta kadar hastanede kalması gerekiyormuş.Ben bu 1 hafta süreci içinde Efenin yanında duruyordum, kardeşlerimi görmek için eve gidiyordum evde hep bir misafir oluyordu.Evde kalmak istemiyordum ev herzaman ki gibi çok kalabalık ama ben annemsiz kendimi çok ''yalnız'' hissediyordum. Bu 1 hafta içinde annemin ölümüne hala hiç aglamamıştım.Annemin ölümüne üzülmedigim için degil bilmiyorum ama aglayamıyorum.Ben benden geçmişim sanki bütün gözyaşlarım içime akıyor , boğazımda düğümleniyordu.Bu çok acı bişeydi.Edanın annesinin öldüğünü anlamaması ve hala onu evin içinde araması kadar acıydı...