MİNİK DÜNYAM

Hastane

Acaba ev neden bu kadar sessiz. Kesin bana bi numara yapıyolar şimdi çıkıp gülmeye başlarlar.Salona girdim ve kimsenin olmadıgını fark ettim daha sonra bütün evi gezdim ama kimse yok ! İster istemez meraklandım acaba neredeler aniden kapı açıldı ve eve gelen 9 numara en büyügümüz  ablam Sedef. Hemen neden evde kimsenin olmadığını sordum sonra ablamın yüzüne dikkatlice baktıgımda agladıgını fark ettim yüzü şiş gibiydi.Ablam ''gel benimle anneme bikaç kıyafet ayarlayalım '' dedi ''Dediklerinden hiç bişey anlamadım '' ablam derin bir nefes alarak ''hastaneye gidince anlarsın '' dedi  ben hemen soru yagmuruna başladım ''neler oluyor ne hastanesi kime ne oldu ?'' dedim ''susarmısın artık gidince neler oldugunu görüceksin '' dedi sonra annemin kıyafetlerinden bir kaç tane seçip evden çıktık. Ablam çok ciddiydi solgundu bende yavaş yavaş neler oldugunu anlamaya başlamıştım.Anneme birşeyler olmuştu ama ne ? içimi kemiren sorularla küçük arabımaza binip hastaneye dogru yola çıktık.Ablam birden hıçkırarak aglamaya başladı. Ben durumun ciddiyetini anlamıştım ama artık sormak degil görmek istiyordum.Hastaneye varmıştık hemen arabadan indim ve kapıda ikiz kardeşlerim emre ve melikeyi gördüm.Melike ,Emreden 3 saniye önce dogarak 3 numara Emrede 2 numara 6 yaşındalar ebelemece oynuyorlardı. Annemi sordum 5 numaralı kapıda dedi Melike. Emre, itaraz ederek hayır o 5 degil 8 numara dedi ve tartışmaya başladılar. Sonra annemin kokusunu alırcasına hastane koridorunda yürümeye başladım 9 numaralı kapı annem içerideydi. en küçük kardeşim Eda, Sarpın kucagındaydı. Sarp benden 2 yaş büyük 17 yaşında 5 numara oluyor. Ali ve Ercan abim yoktu içeride Merve ablam vardı sandalyede oturmuş annemi izliyordu. ve annem yatıyordu yorgun gözlerle bana baktı .Hemen anneme sarıldım ve neler oldugunu sordum annem bana şöyle söyledi ''Kalbim bu kadar çocugu sevebilecek kadar büyük ama nasıl atmasını bilemeyecek kadar beceriksiz '' dedi ve neler oldugunu anlamıştım...