Hayal Kırıklığı

...Sıkıcı...

Hayat sizcede fazla sıkıcı değil mi? Birileri tarafından gözetlendiğiniz sürece aynı rutini tekrarlamak...

Hergün herzaman hersaat aynı şeyleri yaşamaktan sıkıldım. Okuldaki günlerim şöyle geçiyor: Arkadaşlarınla takıl, yemek ye, dersi dinle, erkekler seninle uğraşsın. Örnek: durup dururken saçım çekiliyo, tikim olduğu için bazı erkekler tarafından işgal ediliyorum, bazen şaka amaçlı vurulsa da canım acıyo...ve benim bunlara karşı tek yapabildiğim şey "yapma" demek.

Karşılık vermeye çalışırsam iki katı bir güçle karşılaşıyorum. Hatta geçen gün çocuğun biri saçımı çekti diye 1 tenefüs boyunca kovalamıştım. Yetmezmiş gibi güvenliğin önünde çooooooooook yanlış anlaşılacak pozisyonlara girdik. Ve en ufak bir utanma belirtsi göstermedi.

Kızlara gelince: hakkımda yalan dedikodu uydurmalar, özelden bana taciz etmeler, numaramı alıp işletmeler...

Cidden artık bıktım. Güçsüz hiç değilim ama bazen beni anlamayan insanlara çok farklı gözden bakıyorum. Sıkıldım artık ezilmekten sıkıldım. Kimse benşm gerçek gücümü görmedi çünkü gösterirsem herkesin, sevdiğim kişilerin benden soğumasından korkuyorum.

Sevgilim yok ve hiç olmadı. Bazı salaklar bunu fesat anlayabilir ama hiçde değil. Sevgili demek götü kalkmışlar için popülerite yada ortada sevgi olmayıp takılmalar DEĞİL!

Gerçek aşk: iyi günde kötü günde yanında olan, seni etrafındaki kötülüklerden koruyan, senş herzaman güldürebilen, dünyayı daha güzel yapabileceğiniz kişiyi bulmak demektir.

Evet? Ne tuhaf değil mi? Aşka inanmayan birinin böyle cümleler kurması? Çok tuhaf. Ama bazen insan değişebiliyor. Zorlukların altında kalıp kendine yeni bir ışık arayabiliyor...