Sizlerde aşık olup , uğrunda kaybettiğiniz hiç bir şeyin umrunda olmadığını hissettireniniz olmuştur elbet.
Hatta kendi benliğinizi size unutturanlar da olmuştur.
Her şeyi ve herkesi göze alacak kadar çok sevdiğiniz olmuştur...
Aşktan da öte "sevmek" yani.
Sanki o'nda varolmuşum, ölürsem o'nda ölecekmişim gibi hissediyorum.
O'nda ölseydim bile , ilk defa ölmeyecektim doğrusu. O'nun yüzünden ve on'nda ilk defa ölmüyordum çünkü. Hep maruz bırakıldım bu duruma. Belki de bu durumu hep ben seçiyordum kurtuluş olarak. Ama şu gökyüzü bu denli acıya , duyguya şahit olmamıştır hiç.
O mutlu iken siz O'nun yüzünden mutsuzsunuz ama diyorsunuz ki mutsuzluk bile O'ndansa başım gözüm üstüne. Yeter ki O'ndan bir şeyler olsun bu bedende. Ve kendi mutluluğumuzdan çok karşımızdakini düşündük hep. Hayatımızı, hayallerimizi her şeyimizi ona göre şekillendirdik...
Ben öldüm...
Bir kez değil bir ve binlerce kaç kez.
Bir ok gibi kalbime saplanan bir sancı , acı var. Şu karşısında O'nu özelden arayıp konuşan kızın ben olduğumu bilmemesi ve benim O'nu sevmediğimi sadece takıntı haline getirdiğimi düşünmesi gibi bir acı ve sancı bu.
Bu düşünceleri ben mi onun beyninde yer edinmesine izin verdim?
Yada böyle düşünmesini sağlayacak kadar çok mu seviyordum?
Sevgi , takıntılılık ya da alışkanlık değildi oysaki. Hiç bir dilde tarifi olmayan bir duygu ve histi bu. Öyle basitten bir şey de değildi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
H'İÇİMSİN
ChickLitYakıyor yüreğini , savuruyor kenarlara bir ateşten kopan kıvılcım misali. Yanıyorsun Yandığınla kalıyorsun. Bu ne çaresiz bir hastalık.? Takılı kalıyorsun birisine , birisine adıyorsun kendini... Sadece birisi seni yok edebiliyor ve sadece birisi...
