Aylardır özelden arayan kız...
Yani ben evet...
Artık kendimi açıklamamın zamanı gelmişti.
Aslında bunu yapmayı düşünüyor muydum?
veya
hazır mıydım?
Hayır,asla!
Yani açıklayamam. Açıkladıktan sonra
"al bak işte bu kız hastalıklı"
demenden korkuyorum belki de. Evet seni seviyorum ve senin benim hakkımda hiç bir zaman iyi düşüncelere sahip olmayacağın gerçeğini de biliyorum. Bunu bilmek , bir şey yapamayacak kadar çaresiz olmak böyle hissetmek kötü. Böyle hissettireni de seviyorsun...
Bundan sonra evet kendimi asla açıklamayacağım kararına varıyorum.
Ama
Nereye kadar kaçacaktım? ,
Nereye kadar böyle aramaya devam edecektim?
Bu soruların cevabını kendime bile veremedim bir türlü.
Kendimi de onu da bu bilinmezlik için de yok edip yoruyorum...
Hele ki o ilk aradığım zamanlarda
"4 yıl seven bir kız vardı adı gizem ama ben onun beni sevdiğini düşünmüyorum o beni takıntı haline getirmişti"
dediğin o cümleler...
Sürekli beynimde tekrarlanıyor sanki unutmamam için.
Hem kalbime hançer gibi saplanıp duruyor hem de zihnimi bir çok gürültüye mecbur bırakıyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
H'İÇİMSİN
أدب نسائيYakıyor yüreğini , savuruyor kenarlara bir ateşten kopan kıvılcım misali. Yanıyorsun Yandığınla kalıyorsun. Bu ne çaresiz bir hastalık.? Takılı kalıyorsun birisine , birisine adıyorsun kendini... Sadece birisi seni yok edebiliyor ve sadece birisi...
