PERO kahit na gaano pa sila kasaya, darating at darating ang sandaling haharapin nila ang katotohanan.
“Tapos na ang leave mo, pinababalik na rin ako ni Sir Marco sa Isla. Katatawag lang niya sa radyo kanina. Paano na ito?” pabuntong-hiningang tanong ni Joshua habang magkayakap silang nakahiga sa kama.
Napataas ang ulo ni Jean at bahagyang tinitigan ang mukha ng binata.
“Anong paano?”
“Ang ibig kong sabihin, kailangan ko na talagang bumalik sa Manila.”
“H-ha?” tuluyang napabangon ang dalaga. “A-akala ko ba’y hindi mo ako iiwan?” May lumakip na pagdaramdam sa tinig niya.
“Oo. Kaya lang, kailangan kong umuwi muna sa Manila dahil may mga aasikasuhin akong mahalagang bagay. Pero babalikan kita.”
“Josh…” Napahikbi siya. Kahit nangangako ito na babalikan siya, still, ayaw maniwala ng kanyang puso.
“Jean, makinig ka. Babalikan kita. May aasikasuhin lang ako.”
“Sasama ako.”
“Ha? Paano ang trabaho mo rito?”
“Bahala na. Itutuloy ko na lang ang leave ko.”
“Jean, hindi puwede. Baka matanggal ka na.”
“Kahit na.”
Ilang saglit na natitigan ni Joshua ang mukha niya.
“Bakit, iniisip mo bang hindi kita babalikan?”
“H-hindi sa ganoon. Kaya lang, mami-miss kita.”
“Tatlo o apat na araw lang akong mawawala. Sa palagay mo ba’y hindi kita mami-miss?”
“Pero –”
"Jean, ayoko ring malayo sa iyo. Kaya lang, kailangan nating maging practical. Kailangan mo ang trabaho mo rito, hindi ba? At ako man ay ganoon din. Babalik ako.”
Napasibi si Jean.
“Hey, huwag kang ganyan! Mahihirapan din ang kalooban ko kapag maiisip kong ganyan ka rito.”
“K-kailan ka ba aalis?”
“Bukas din. Ikaw naman ay mag-report na sa trabaho mo. Makikita mo, malilibang ka. Ilang araw lang ay narito na ako.”
“Hmp!” Padabog na tinalikuran ni Jean ang binata.
“Jean…” Masuyo siyang niyakap ni Joshua. Kung nagkataong ibang babae ang kasama nito, never itong nanuyo kapag tinotoyo ang babae. “Unawain mo naman ako, o. Mahalaga talaga ang luluwasin ko sa Manila.” Maliliit na halik sa kanyang balikat ang iginawad nito. “Pero pangako, kapag bumalik ako ay hinding-hindi na ako aalis.”
“T-talaga?” Nagmamaktol pa rin na hinarap niya ito.
“Oo.”
Napahikbi siya.
“O, iiyak pa. Halika nga.” Pagkawika niyon ay inangkin nito ang mga labi niya, kasunod ay isang mainit na pagniniig ang kanilang pinagsaluhan.
Pakiwari ni Jean, inubos na rin ni Josh ang lahat ng lakas at pananabik sa kanya. Madaling-araw na siyang pinatulog ng binata.
LUMILIWANAG pa lang sa dakong-silangan ay padaong na sa pampang ang bangkang sinasakyan nina Jean at Joshua.
Kailangang walang makakita sa kanila.
Pagkadaong ng bangka sa kubling batuhan ay masuyo nitong inalalayan sa pagbaba ang dalaga.
“O, paano, dito na muna tayo maghihiwalay, ha?” masuyong wika ni Joshua.
