Życie Dąbrowskich

Miejmy nadzieje, że zrozumiał aluzje...

Chciałbym znowu przytulić moja księżniczkę. Poczuć jej zapach i po prostu być blisko niej...

***

Chyba rano powoli Otworzyłem oczy myśląc, że bede w swoim łóżku wraz z Amelią. Jednak tak się nie stało.

Nadal się zastanawiam jak tu trafiłem. Pamietam, że wraz z Amelką pojechaliśmy do Julii i Maksa. Zabrakło czegoś Wiec ja poszedłem do sklepu, a dalej nie pamietam.

Po jakimś czasie do pomieszczenia weszedł ten sam porywacz co wczoraj.

-Mam nadzieje, że dzisiaj będziesz bardziej rozgadany- prychnął i usiadł na krześle przede mną którego wcześniej nie widziałem

-Jak ja nic nie wiem co ona planuje- szepnąłem

-Niech cię będzie- prychnął

-Czyli mnie wypuścicie?- spytałem z nadzieja

-Nie. Na pewno Angel będzie chciała cię uwolnić, a wtedy my ja złapiemy i ona będzie MOJA- warknął podkreślając słowo moja

-Co ona wam takiego zrobiła!- krzyknąłem

-Czyli ci nie powiedziała?

-O czym?- zapytałem zdziwiony

POV Amelia

-Amelia Marcin dzwoni- powiedział Maciek

-Daj na głośno mówiący- powiedziałam

-Witaj kochankie- powiedział
-Czego?- prychnąłam
-Ktoś chce z tobą rozmawiać- prychnął
-Amelia?
-Janek?
-Tak- szepnął
-Jesteś na głośno mówiącym kochanie- to nie był głos Janka. Spojrzałam się na ekipę, a oni kiwnęli głowami
-I po co do mnie dzwoniłeś? Myślisz, że co? Że zaraz sobie do ciebie przyjadę i go uratuje? To się grubo myślisz- powiedziałam i miałam nadzieje, że zrozumiał aluzje
-Ale Amelka... Przecisz mówiłaś, że mnie kochasz
-To już dawno minęło
-Nie chce z nią gadac- powiedział i chyba oddał telefon Marcinowi
-Czyli już ci na nim nie zależy? To może przejdzie na moja stronę
-Żegnam- powiedziałam i się rozłączyłam

-Miejmy nadzieje, że zrozumiał aluzje- powiedziała Julka
-Amelia uspokój się jeszcze godzina i się zbieramy- powiedział mój brat

***
No Wiec tak... Wiatam!!
Zbliżamy się do rozdziału gdzie Janek będzie uratowany💕💕💕
Myśle, że rozdział się spodobał i te inne.

Do kolejnego!!!

Z uszanowaniem Ja😂😂