Freakish- Shawn Mendes (voltooid)

9

Ik lig in de andere lerarenkamer. Er was geen plek meer, omdat Macy languit ligt. Ik haalde mijn schouders op en ik ging naar de andere kamer. Ik twijfel eraan of Macy echt wel zwanger is. De pijn in haar buik kan ook zijn door de wond. Dan trek de wond de zombies aan. Ik kijk door het kleine raampje. Ik zie dat iedereen slaapt. Mijn blik gaat naar Macy. Het zweet staat op haar voorhoofd. Ook kan ik zien hoe een freak bij het raam staat. Hij klopt zacht op het raam. Ik vraag me af hoe lang het zou duren voordat ze hier in breken.

Ik ga op een stoel zitten. Het is drie uur 's nachts is. Ik ga een beetje op mijn telefoon. Ik kijk door mijn foto's heen. Ik heb niet veel foto's erop staan. Ik houd eigenlijk helemaal niet van foto's. Ik vind ze belachelijk. De foto's die ik erop heb staan heeft mijn moeder gemaakt. Ik scrol langs vreselijke foto's van mij in een rood jurkje. Ik lijk wel een hoer. Op de foto steek ik mijn tong uit.

Ik kom langs de foto's met Emiel. Ook hier heb ik dat vreselijke jurk aan. Deze foto's zijn wel leuker. Ik klik het album weg. Straks moet ik nog huilen. Mijn hele familie is dood, deal with it. Ooit is er een einde aan deze gebeurtenis en kan ik opnieuw beginnen hier ver weg. Misschien met Shawn, maar misschien ook niet.

Ik krijg het opeens heel erg koud. Ik besluit om mijn vest te pakken. Stil doe ik de deur open. De deur kraakt. Ik sta dood stil, gelukkig wordt niemand wakker. Ik pak het vest van een stoel af. 'Kira?' Hoor ik zacht. Ik kijk om me heen. Niks. Waarom hoor ik mijn naam dan? 'Kira!' Hoor ik nu iets harder. Weer kijk ik om me heen. Iedereen ligt te slapen. 'Kira!' Wordt er nu geroepen. Het komt van buiten.

Ik doe de deur open. De lichten knipperen. Het lijkt net alsof ik in een horrorfilm ben beland. Ik heb mijn geweer in mijn handen. 'Kira!' Wordt er nu geschreeuwd. Ik herken de stem. Ik draai mijn hoofd angstig naar links. Daar staat Emiel. 'Emiel!' Roep ik. Ik wil naar hem toe rennen, maar mijn benen werken niet mee. 'Emiel!' Roep ik nog een keer. Ik begin te huilen. Emiel is helemaal niet dood! Hij leeft nog. Hij kijkt mij glimlachend aan. Ik hem ook. 'Wees sterk.' Fluistert hij. Mijn gezicht betrekt, waarom zegt hij dat? 'Wat?' Vraag ik. 'Wees sterk, het is ooit over.' Dan is hij weg. En ik zak huilend in elkaar.

Dan word ik echt wakker. Het was een droom. Een fucking droom. Emiel is dood, hij leeft niet. Hoe kan ik zo stom zijn om te denken dat hij leeft. Ik rekt me uit, ik lig op de grond. Het is niet echt comfortabel. Ik doe mijn ogen open. Op mijn telefoon staat er dat het half 8 is. Een goede tijd om eruit te gaan.

Ik schrik me rot als er iemand voor het raam staat. De freak kijkt me intens aan. Voor de rest doet hij niks. Opeens hoor ik een oorverdovend geluid. De freak kijk om zich heen en loopt dan naar links. Links? Mijn ogen worden groot. De deur. Shit! Die is niet goed vastgemaakt. Ik moet er heen.  Ik laat mijn geweer liggen onder een stapel kleren. Ik pak snel een van de knuppels. Ik moet me toch kunnen verdedigen. Snel loop ik de deur door.

'Kira? Wat ga je doen?' Jack komt slaperig overeind. Ik zie aan Macy dat de wond echt zeer doet. Ze kreunt hevig. Nash staat er hopeloos bij. 'De deur!' Roep ik. Ik was bijna vergeten waarom ik de deur uit ging. Nash lijkt ook wakker te worden. Hij pakt een mes en rent de deur uit. Ik ren achter hem aan.

*

Het slot van de deur is hevig aan het rammelen. Het gaat niet lang meer duren voordat hij stuk is. 'Hebben we niet nog een ketting slot?' Nash pakt iets achter zijn rug vandaan als antwoord. Een ketting slot. Snel doet hij om de handvatten van de deuren. We kijken ernaar. Het lijkt alsof de freaks er niet in kunnen. Ik zucht van opluchting.

Maar dat duurt niet lang. Ze hebben de deur slot al open gekregen. Ze duwen er hevig tegenaan. Ik ga er voor staan en ik duw de deur tegen, Nash volgt snel mijn voorbeeld. Mijn schoenen glijden weg, maar ik moet van mij zelf blijven staan. Anders zijn we de eerste. 'Voor dode mensen hebben jullie weg veel kracht.' Mompel ik meer tegen mezelf dan de freaks. Nash hoort het en grinnikt. 'Sorry.' Mompelt hij. Ik kijk hem vragend aan. 'Van Macy.' Zegt hij daarna. Ik zucht, ik wil helemaal geen "sorry". Ik wil mijn beste vriend terug.

'Ik wilde je niet boos maken, maar Macy veranderd je.' Roep ik. Ik roep omdat de freaks vreselijke geluiden aan het maken zijn. 'Sorry! Echt waar! Ik wil straks niet dood gaan wetend dat jij mij haat.' Ik zie hoe Nash zijn kracht verliest. 'Ik haat je niet, Nash! Hoe kan ik jou nou haten? Ik houd van je, je bent mijn beste vriend.' Ik pak zijn hand vast. 'Zullen we loslaten?' Roep ik. Ik kan dit niet lang meer volhouden, en ik wil liever met mijn beste vriend sterven dan alleen.

Hij knikt. 'Drie!' begint hij. 'Twee.' Zeg ik twijfelend. 'één.' Ik vol geen tegenkracht meer. Ik kijk om. Ik kan geen freaks meer zien. Waarom zijn ze opeens weg? Ze kunnen alleen weg gaan als Macy....

Dan begrijp ik het.

Macy is dood.