Letting Go

Chapter Nine

Walang kibuan ang trip naming dalawa. Kumbaga matira matibay, unang magsalita siya ang talo.

Nangangati na ang dila kong tanungin siya kung bakit sa dinami dami ng teenagers sa Korea, bakit siya pa ang naging apo ni lola.

Edi sana walang akward atmosphere na namamayani dito sa waiting area. Tsaka nahihiya din ako sa mga pagsusungit ko sa kaniya kahit wala naman siyang ginagawang masama.

"How did you know my grandma?" Tanong niya sabay basag ng katahimikan. Nakita ko sa gilid ng mata ko na lumigon siya sa akin para tignan ako.

"Uhm.. Magkatabi sila ng kama ni tita kaya ayun hehe" Parang gusto kong lumubog sa kinauupuan ko nang kumawala sa bibig ko ang akward na tawa na iyon.

The heck baka masabihan pa akong weird dito.

"You're weird. The last time I checked you hate my existence" mahinang tawa niya.

"Nah. Hindi ko naman kinaiinisan ang buong pagkatao mo, mga 84 percent lang." Ewan ko kung anong nangyari at kinakausap ko siya ngayon na parang barkada lang. Kinaiinisan ko siya diba?

"At san naman nanggaling ang galit mo sakin?" Sa totoo lang medyo nagulat ako kasi parang dumadaldal siya. I mean dati kasi I barely hear words coming from his mouth, kadalasan 1-4 words lang ang kaya niyang banggitin.

"Nah, I dont hate you. I hate myself kasi may nakikita akong tao sayo." Pagamin ko sa kanya.

"And that someone is?" Pagtatanong niya ulit.

"Its a secret" I stuck my tounge out of him playfully.

Nagpatuloy pa ang paguusap namin sa mga walang makabuluhang bagay.

And I hate it. I hate this.

I hate the fact na nagiging komportable ako sa kanya.

Because our love story started just like this.

Me hating Yoongi with all of my heart.

Him hating my whole existence.

Us being comfortable with each other.

And not realizing the fact that we're already inlove.