RINTIHAN SEORANG ISTERI PART 10

2.1K 109 15
                                    

EDITED BY EVA CHRISTIAN
STORY BY KAREN

🌷RINTIHAN SEORANG ISTERI

PART 10.


Kehidupan saya berjalan macam biasa di kampung. Rasa ketagih saya pun hilang sudah sejak saya betul-betul nekad untuk mau kasih lupa tu barang. Puji Tuhan juga lah, sebab saya dapat handle diri saya sendiri dari ketagih. Tapi, kata-kata orang di sekeliling makin hebat pula. Saya pun tidak tau kenapa durang mau jaga betul tepi kain saya. Saya cuba cari kerja di kampung saja. Kebetulan juga masa ni ada company cari kerani. Kazen saya ngam-ngam jadi kerani sana, dia suruh saya try hantar resume. Jadi, saya ni pun dengan senang hati gembira, cuba-cuba hantar saja lah.

Petangnya, si kazen mesej saya.

Kazen📩: "Karen, saya rasa kau dapat tu kerja oh.. Tapi bukan admin macam kami lah.. Saya dengar bos cakap, kau mau kana kasih jadi personal kerani dia".


Punya saya happy tebaca 😍. Ngam juga lah tidak payah jauh-jauh cari kerja lagi. Yeah!.


Karen📩: "Thank you kazen.. Nanti kau dengar-dengar bila saya buli mula kerja".


Gembiranya saya masa tu bukan alang-alang lagi. Dua hari kemudian, saya masih tetap menunggu khabar dari si Kazen pasal kerja tu. Tapi petang tu dia tiba-tiba datang pigi rumah membawa khabar yang bikin kecewa 😭.


"Alaa.. Karen, sorry.. Macam kau nda dapat pula sudah tu kerja" Dabilang.


"Aik? Kenapa?" Sabilang hairan ni. Kan dia sudah cakap hari tu dengan yakin lagi kunun saya dapat tu kerja😔.

"Ada ni satu orang kasih block kau kerja  sana.. Macam-macam dia cakap sama si bos pasal kau, dia kasih buruk-buruk kau ni" Dabilang lagi.

Hah? Siapa kunun tu urang? Macam mana dia boleh kenal saya. Mau saya tanya, tapi biar lah.

"So, macam mana lah?" Saya tanya dengan rasa sedih.

"Si bos mulanya inda kisah, tapi tu orang cakap, kau tidak layak kerja sama dia.. Jadi dia offer orang lain kerja" Dia cakap.


"Bah, nda apa lah.. Mungkin bukan rezeki saya" Tu saja saya mampu jawab.


Nasib tidak menyebelahi saya. Apa boleh buat lah kalau memang banyak orang tidak suka saya. Tekanan juga saya dengan pandangan serong orang kampung, sampai saya malu mau keluar dari rumah. Pigi joging pun saya stop sudah. Oleh sebab mama takut saya terlampau tekanan dengan kecaman orang di sekeliling. Dia suruh saya pigi cari kerja balik di bandar. Lagi pun baby sekolah tabika sudah masa ni. Saya takut keperluan dia tidak cukup. Maka, sekali lagi saya membawa diri melangkah kaki pigi bandar.

Masa saya sampai di bandar xxx. Saya tinggal sama kazen. Nasib juga saya ada kazen sana. Cari punya cari kerja. Akhirnya saya dapat lah kerja sebagai kerani di satu workshop. Haih! Penat bah. Awal pagi kerja, mau dekat malam sudah baru sampai rumah. Kadang terpaksa OT kalau banyak orang. Tapi, bila saya sampai rumah yang terlewat sikit, sana macam si kazen tidak puas hati. Macam-macam pula soalan dia tanya saya. Ada satu malam tu saya lewat balik.


"Kenapa kau lewat hari ni Karen?" Dabilang dengan muka yang tidak berapa ada mood ni.

"Banyak orang harini" Sabilang.

"Bah, bagus-bagus tinggal di rumah orang" Dabilang.

Aik? Dia menyindir saya kah apa ni? Dalam hati, saya bayar sewa juga pun. Bukan saya duduk free. Pelik juga.

Lama juga lah saya tinggal sana. Tapi kan, ada satu pagi tu. Si kazen tertinggal henpon dia di dapur bah. Ngam-ngam bunyi mesej masuk. Tingu kiri kanan. Aik. Saya pigi curi-curi baca lah. Sebab macam saya tidak senang hati bah. Tergerak hati saya mau tau, macam ada sesuatu dia sembunyi. Sekali saya buka dan baca. 😱 Oh Tuhan!

Sekali lagi hati saya betul-betul di uji. Rupanya, dalam diam si kazen pula yang memfitnah saya sama kazen-kazen saya yang lain. Patut lah selama ni saya rasa pelik. Buli-buli cerita dorang tu sampai masuk topik si baby 😱. Saya masih ingat lagi. Conversation durang, cakap yang si baby ni tiada bapa. Dia cakap lagi saya selalu balik lewat malam, sebab pigi jumpa lelaki kunun. Bayang kan lah bah, sanggupnya kazen sendiri memfitnah.


Sakit hati saya. Time tu juga saya berani kan diri mau tegur dan saya bawa tu fon pigi kasih tingu dia. Saya bagi sama dia tu henpon dapan-dapan. Tekejut saya tingu reaksi muka dia.

"Kalau kau tidak suka saya tinggal sini,  beterus terang lah bah.. Jangan suka-suka fitnah saya, sampai si baby pun kamu kasih kait-kait..  Apa salah dia?" Sabilang.


Tebulat juga lah mata dia dengar saya tiba-tiba cakap macam tu. Siapa suruh kan?.


"Hah? Kami cakap-cakap saja baitu, bukan  fitnah pun" Dabilang rilek menjawab.

"Apa cakap-cakap?! Tu baca di mesej kau,  ada bukti dalam henpon kau sana! Jangan kau risau, petang ni juga saya keluar dari rumah kau" Sabilang.

"Siapa juga suruh kau pigi cek fon saya? Hah? Ada saya suruh? Kalau kau mau keluar, sila kan.. Bagus juga lah, inda susah saya di sini" Dia bilang.


Sakit betul hati! Terus saya masuk bilik tukar baju. Saya keluar jalan pigi office. Sampai di office, saya tanya kawan-kawan kerja saya kalau ada bilik sewa dorang tau. Nasib juga ada. Saya betul-betul sudah inda sabar mau balik. Sampai masa balik, petang tu juga saya susun-susun dan berangkat barang pindah dari rumah si kazen. Buat apa tinggal sama family sendiri kalau tidak baik tu hati, bagus menjauh. Betul kah? Tu lah yang di panggil talam dua muka.


Masa saya keluar dari rumah tu, saya inda pun peduli dia. Tegur pun kami inda. Peduli lah saya. Kalau memang tidak suka dari dulu, kenapa beria-ia mau tolong saya kan. Patut juga lain-lain layanan dia sejak saya tinggal sana. Tidak tau apa yang dia cemburu sama saya.

RINTIHAN SEORANG ISTERIWhere stories live. Discover now