RINTIHAN SEORANG ISTERI PART 12

1.9K 105 18
                                    

EDITED BY EVA CHRISTIAN
STORY BY KAREN

🌷RINTIHAN SEORANG ISTERI

PART 12.

Selepas 5 tahun berlalu. Saya masih tetap menyendiri. Saya wanita yang berdikari. Berdiri di atas kaki sendiri. Biarpun berbagai kecaman, fitnah yang saya terima. Saya tidak peduli malahan saya tetap kuat. Saya sudah kebal dengan segala caci maki orang kampung. Lagi pun, bukan durang tau kisah hidup yang saya lalui dan durang bukan di tempat saya. Jadi tu mulut memang senang mengata. Tapi KARMA itu ada. Satu persatu orang yang pernah fitnah saya dapat kebalikan karma. Namun, kalau manusia yang sudah namanya pendengki, memang tidak akan pernah serik, walau sudah dapat karma.


APRIL 20xx.

Mama minta saya balik kampung. Mama bilang, ada hal penting mau bincang. Hati saya mula tidak tenang sudah. Macam-macam andaian yang limpas dalam fikiran saya. Dan saya paling takut kena marah sebab clubbing. Biar pun saya sudah dewasa, saya masih tetap anak kandung mama bapa saya. Jadi, saya terpaksa balik kampung.

Saya sampai saja di kampung, saya hairan kenapa ramai orang dalam rumah. Cepat-cepat saya belari masuk rumah. Mau sejuk tangan saya. Kenapa? Ada orang sakit tenat kah?. Begegar badan saya. Semakin dekat rumah semakin mau kuat gegaran tangan saya. Tapi, rupanya.. Sangkaan saya meleset, di dapan  saya (Ruang tamu) saya nampak ada tersedia hantaran. Dalam hati saya, adik saya bertunang kah? Kenapa inda bagi tau awal? Tapi, dia SPM  pun belum. Awal juga?.


Saya melangkah masuk rumah, semua mata tingu saya masa tu. Ya lah kan, rambut pun  balang-balang sudah, mana inda kana tingu. Saya pigi cari si mama di dapur. Si mama masa tu, sedang sibuk buat kopi untuk tetamu.


"Ma, kenapa ramai orang ni? Siapa durang semua tu? Ada apa?" Sabilang.


Mama tingu saya dari atas sampai bawah. Saya  tersengih-sengih pula. Takut kana cuci telinga.


"Makin bebalang kau punya rambut ni Karen" Dabilang.


Dui.. Si mama, adeh lain saya tanya, lain yang kana jawab.

"Urang mana tu ma?" Sabilang.


Sebab memang betul, saya langsung tidak kenal bah orang-orang di ruang tamu kami.


"Orang kampung dari sebelah.. Kau diam-diam sini dapur, jangan keluar" Dabilang si mama.


Saya diam-diam lah sana. Macam yang buduh tidak tau apa-apa. Lepas tu si mama keluar bawa tu kopi dia. Saya tingu di luar jendela. Syaa nampak, si baby rancak bemain sama kawan dia. Dui, besar sudah dia. Sumandak sudah anak saya. Saya cubuk-cubuk lagi di  ruang tamu, saya nampak datuk saya pun rancak berbual sama orang-orang yang datang. Siap tangan lagi beraksi. Saya curi-curi lakonon dengar perbualan diorang.


"Kita putus kan saja kawin ni malam lah" Dabilang si datuk😱.


Berfikir-fikir saya. Siapa bah yang mau kana kasih kawin ni? Kenapa terburu-buru?. Tapi, saya diam juga di dapur, sebab si mama inda suruh keluar kan, masa ni petang sudah. Kebanyakan orang yang datang pun, tua-tua sudah semua. Saudara saya pun ada juga. Saya tingu satu-satu. Sampai lah saya terpandang satu lelaki duduk dekat pintu masuk. Badan dia besar tagap, tinggi. Macam tu pemain rugby. Buli tahan handsome, rambut botak-botak. Kana gunting pendek. Sekali si datuk panggil dia. Dia datang dekat si datuk. Siapa kaitu? Sabilang dalam hati.


Diorang macam becakap-cakap. Bisik-bisik. Dia angguk-angguk kepala saja saya tingu. Orang yang di sebelah si datuk pun becakap. Mungkin bapa dia kali, sabilang dalam hati. Tiba-tiba si  mama masuk dapur. Takajut si KAREN! Kur semangat!.


"Karen, apa pun yang datuk cakap dan kasih putus, kau mesti ikut dan jangan sesekali melawan.. Kami buat semua ni untuk kebaikan kau" Si mama bilang.


"Kenapa ma, ada saya buat salah kah?" Sabilang.

"Tiada juga Karen, tapi mama mau tingu kau bahagia dan hidup aman damai macam orang lain" Bilang mama.


"Saya bahagia sudah bah ma.. Si baby pun  sumandak sudah.. Tiada apa lagi yang saya perlu kan dalam hidup saya, saya cuma bekerja dan hidup untuk si baby sama kamu saja" Sabilang.


Tapi mama balik-balik cakap "Jangan ingkar". Makin lah saya hairan, apa juga yang si mama mau cuba sampai kan ni? 😢.


Tiba-tiba, si datuk datang masuk dapur.


"Karen, dengar sini, semua sudah saya kasih  putus, kau tidak boleh menolak.. Jangan kasih malu datuk" Dabilang si datuk.


Saya tingu muka datuk saya.


"Apa baini kamu cakap, cuba bah terus terang" Sabilang.


Masa ni, saya, si mama sama datuk saja dalam dapur. Betul-betul naik hairan saya.


"Malam ni juga kau kawin sama pilihan datuk.. Kau sudah kami kasih jodoh" Bilang si datuk.

😱 Atukk!! Terduduk saya di lantai sambil menangis (Tidak kuat lah saya menangis). Begegar satu badan saya. Saya tingu si mama, dia pun menangis. Saya mau melawan, tapi suara inda dapat keluar. Tersekat di kerongkong.


Oh Tuhan! Kenapa? Kenapa saya perlu kawin lagi? Kenapa saya tidak di biar kan menjanda seumur hidup dan sampai mati?! Saya benci betul dengan perkahwinan ini. Saya tidak mau untuk kali ketiga! Cukup Carlos! Cukup sengsara hidup saya bila saya bergelar isteri orang! Saya tidak mau terjadi apa-apa! Saya tidak mau kawin! Saya tidak layak kawin, ya Tuhan! Saya tidak mau semua ni terjadi! Biar lah saya dengan cara hidup saya sekarang. Saya tidak mampu lagi menanggung segala keperitan macam hidup rumah tangga saya sebelum ni.  Saya sudah berjanji, yang saya inda akan kawin sampai bila-bila! Tapi, kenapa durang tidak mau terima keputusan hidup saya sendiri.

Hati saya sekali lagi meraung sedih. Tiada apa yang saya boleh buat, di sebabkan kemahuan keluarga saya, terutama sekali datuk saya. Saya tau dia orang tua dan apa pun cakap dia saya terpaksa akur. Sungguh menyakit kan bila tau ini rupanya kenapa ramai orang di luar. Saya tidak sangka ni yang durang mau. Sebenarnya, saya cukup bahagia tanpa lelaki dalam hidup saya. Saya sudah trauma dan cukup takut bila melangkah masuk di alam perkahwinan lagi. Cukup lah saya ada anak satu dan keluarga, itu sudah memadai buat saya. Saya betul-betul terkilan dengan keputusan durang. Salah kah saya menjanda? Salah kah?.

Saya genggam erat tangan saya dua-dua dan saya masih duduk di lantai tanpa berkata apa-apa. Mungkin ini takdir dalam hidup saya? Kawin cerai kawin cerai dan kawin lagi. Air mata saya mengalir deras masa tu. Apa bah yang perlu saya buat? Betul-betul fikiran saya tidak tenteram. Sakit hati! Sakit jiwa! Saya tidak perlu bah semua tu. Tapi siapa saya untuk melawan cakap orang tua?. Mungkin ni yang durang mau, sebab sekian lama saya menjanda.

RINTIHAN SEORANG ISTERIWhere stories live. Discover now