Na zakręcie życia

Rozdział 1

Muszę jak najszybciej od nich uciekać. Nie mogę znowu tam trafić. To miejsce jest okropne, a ludzie w nim jeszcze gorsi. Niby to dla mojego dobra, ale ja jakoś tak nie uważam. Niby dla mojego dobra jest uwięzić mnie w pasach? Zniewolenie? Nie! Jest to dla dobra ludzi, którzy obok mnie chodzą i dają mi zastrzyki. Rodzące powtarzają mi cały czas, że to rozwiąże moje problemy, ale ja takich nie mam. Co z tego, że nieraz mam ochotę się zabawić i napić z przyjaciółmi? To jest coś złego?

– Kochanie, możesz w końcu przestać tak myśleć? – poczułem na ramieniu dłoń rodzicielki.
– Każdy ma prawo do zabawy, ale ty masz problem, synu. Zobacz, jak to jest z normalnymi ludzmi... Idziesz na imprezę, pijesz i następnego dnia męczy cię kac, i koniec. U ciebie natomiast to wygląda tak... Idziesz na impreze, pijesz, budzisz się – pijesz. Za chwilę znowu pijesz, bo jest ci mało, mało i jeszcze raz mało. Problem z tobą jest taki, że nie potrafisz się opamiętać i przestać. Dlatego też musisz iść do szpitala, aby cię odtruli. Przez trzy dni powstrzymywałam cię od picia i ty teraz chcesz sobie pójść, i wszystko zepsuć? Pójść pod sklep i ochlać się do nieprzytomności. Martwię się o ciebie.

Moja matka jest... Kobietą. Można ją także nazwać rudowłosą małpą, która każdemu robi na złość, a zwłaszcza mnie. Leakodia Małek - małpa - jest wysoka i w zaawansowanej ciąży. Do naszej rodziny dojdzie nowy członek. Dziewczynka. Mam nadzieję, że jak będą się nią zajmować, to o mnie zapomną i będę miał spokój. Dawno powinni przestać się mną zajmować. Mam trzydzieści lat do cholery!

– No to co? Jedziemy czy zaprzepaścisz szansę, aby się odtruć?

Z głośnym jękiem ułożyłem łokcie na udach i wplotłem palce we włosy. Pociągnąłem za nie, a potem ukryłem twarz w dłoniach. – No, dobrze. Pójdę. Zadowolona z siebie jesteś?

Przytuliła mnie do siebie i pocałowała w czoło. Zaciągnąłem się jej zapachem. Może była rudą małpą, ale była też moją matką i wiedziała co dla mnie najważniejsze. Westchnąłem głośno i przełknąłem śline. Znowu tam wrócę. Do trzech razy sztuka.

(***)

Spojrzałam na mężczyznę przed sobą. Był on wychudzony, miał podkrążone oczy, a jego policzki były zapadnięte. Jasne włosy były rozczochrane na wszystkie możliwe strony. Potem opuściłam głowę i spojrzałam na jego akta. Gary Leonis. Czterdzieści lat. Problemy z alkoholem i paleniem. Właśnie z takimi ludźmi pracuję. Niektórym udało mi się pomóc. Ale tylko niektórym. Wyciągnęłam z szuflady pusty zeszyt i zapisałam w nim dane mojego nowego pacjenta. Lubie mieć wszystko uporządkowane. Każdy z moich "klientów" miał taki zeszyt, w którym zapisywałam, to co robiliśmy na danym spotkaniu i to co ta osoba mówiła. To były ważne informację dla mnie. Informacje, które poprowadzą mnie do tego, jak pomóc moim podopiecznym z ich problemami.

Podeszłam bliżej do mężczyzny i usiadłam na biurku przed nim.
– Jestem Violetta. Chciałabym żeby nasze stosunki były czyste. Jeśli powiesz do mnie pani, to masz przejebane, Gary. Opowiedz mi teraz trochę o swoim życiu.

Sięgnęłam po zeszyt i długopis. Przewróciłam kartkę i napisałam drukowanymi literami: "ŻYCIORYS". Spojrzałam ponownie na mężczyznę
i zobaczyłam, jak bierze głeboki wdech, a potem wypuszcza powietrze z płuc. Gary zakaszlał, zamykając przy tym usta dłonią.

– Moją żonę poznałem na uczelni. Studiowałem zoologie, a ona pedagogike. Olivia jest cudowną kobietą. Nadal nie mogę uwierzyć, że zwróciła na mnie uwagę – powiedział, a jego głos coraz bardziej się załamywał. – Pewnego dnia źle się poczuła. Straciła przytomność na ulicym. Po badaniach okazało się, że ona... – Gary otarł łze, którą uronił.