Delilik

Karanlık... Şu an görebildiği tek şey. Bu onun alışkanlığıydı. Karanlıkta bir köşeye oturur ve sessizliği dinlerdi. Bir deli misali. Asla hayal kurmazdı. Kırılmıştı, yenilmişti zaten. Geleceğini tahmin edebiliyordu zaten. O kendi evinde, tek başına ve yalnızlığın o kulak acıtan sesinde huzur bularak yaşıyordu. Geleceğinde görebildiği tek şey yine karanlık... 

Bir zamanlar karanlık korkusu olan bir insanın bu korkuyu yenmesi ve karanlığı sevmesi. Bir zamanlar Aşk fikrine bile aşık olan insanın yalnızlığın sesinde huzur bulabilmesi. Neydi bu? Değişim küçük kalırdı bunu tanımlamaya. Evrim yetersiz.

Bu bir insanın kendini içinde öldürüp yeni bir ben yaratmasıydı!