The Part Time Cat (TeukChul)

◇ 7. Bölüm ◇ _Final_

*Sevgili olmayan okurlar :) Kitap pek beğenilmedi sanırım? Ben de kısa kestim. Zaten yeni bölüm yayımlama hevesim de kaçmıştı, yazamıyordum çünkü :) Yani kısacası bu kitabın son bölümüdür. Teşekkürler.*

  Bir akşam çok ilginç bir şey oldu... Havanın karardığını görebildim. Olayın gelişmesi de ilginçti aslında... Leeteuk o gün eve altı buçuk gibi gelmişti ve biz elimizdeki bir saati en ''verimli'' şekilde değerlendirmiştik. Yatakta çıplak bir şekilde yatarken Leeteuk birdenbire yerinden fırladı ve pencereden dışarı baktı, sonra şaşkınca beni süzdü.

''Teuk-ah neyin var?''

''Heechul bilmem farkında mısın ama hala kediye dönüşmedin ve güneş battı! Görüyor musun, şuraya bak!'' diyerek batmış olan güneşi işaret etti.

Bunu fark eder etmez ağzım bir karış açıldı ve şaşkınlıktan ne diyeceğimi bilemedim. ''Na-nasıl yani? Şimdi ben... Ben iyileştim mi?''

''Belki de öyledir!'' hızlıca yanıma geldi ve bana sarıldı. Sonrasında da ciddi ciddi kararan havayı izledik. ''Bir gün bu manzaraya tanık olacağım aklımın ucundan geçmezdi doğrusu.''

''Yani o kadar emindin ruh eşini bulamayacağına?'' diyerek kıkır kıkır güldü.

''Seninle karşılaşana kadar öyleydi evet.'' sonrasında ben de güldüm ve uzun zamandır görmeyi özlediğim yıldızlı havayı görebildim. Gece on gibi tekrardan kediye dönüşeceğimi beklememiştim tabii...

Teuk beni kucağına alarak okşamaya başladı ama dediklerimin hiçbirini anlamıyordu. Boşu boşuna miyavlıyordum. O da benim gibi hayal kırıklığına uğramıştı çünkü ikimiz de bir an için tamamen iyileştiğimi sanmıştık.

''Baksana Heechul-ah, belki de bu iyileşme belirtisidir. Birden değil de yavaş yavaş iyileşeceksindir belki de. Düşünsene, tekrardan yıldızları ve ayı görebildin! Demek ki ileride tüm gece insan olarak kalabilirsin.''

Üzgün gözlerle ona baktım... Bana moral vermesi cidden hoşuma gitse de... Ben onun kadar iyimser olamıyordum.

*****

 Her gece bir öncekinden daha fazla insan olarak kalabiliyordum ve neden aşamalı bir şekilde iyileştiğimi de anlayamamıştım. Yine de bir gün kediye hiç dönüşmeyeceğime olan inancım daha da bir artmıştı...

''Baksana Chul-ah! Sanırım iyileşiyorsun. Kedi olarak yapmak istediğin son bir şey varsa söyle de yapalım.''

Saat henüz akşam 5'ti ve... Dur bir saniye... Aslında vardı! Kapıya doğru koşturduğum sırada Leeteuk gitmemiz gerektiğini anladı ve gülerek beni takip etti.

''Bu çocuk parkında ne işimiz var?''

Yanıtlasam da anlamayacağı için yapmak istediğimi yaptım ve ona bir şey söylemeden devam ettim.  Ben buralarda yaşarken gelip sürekli bana yemek veren bir kız çocuğu vardı ve şu kedi halimle beni son kez görmesini istedim. Kim bilir belki ileride yollarımız yine kesişirdi kendisiyle...

 Ben kızın yanına gittiğimde Leeteuk şaşkınlıktan açık kalan ağzını kapattı. Muhtemelen daha farklı bir ''son istek'' beklemişti. Şahsen yapmak istediğim -kedi olarak yapmak istediğim- son şey o kızın elinden bir kap yemek daha yemekti. Kimsenin benimle ilgilenmedi zor günlerimde bir gün ufak bir araba kazası atlatmıştım ve şoför ardına bile bakmadan basıp gitmişti. Eğer o kız orada olmasa ve beni veterine yetiştirmeseydi çoktan ölmüş olabilirdim. Ona teşekkürü bir borç bilerek mırlaya mırlaya kızın beni sevmesine izin verdim. Yavaş yavaş akşam olmaya başladığında kız bana ''Hoşçakal bakalım!^^ Yarın tekrar görüşürüz, uzun zamandır yoktun buralarda! Gitme bir yerlere, sonra endişeleniyorum.'' diyerek parktan ayrıldı. Ben de bankta uyuyakalan Leeteuk'ın kucağına atlayarak onu uyandırdım.

''Ahh, ne olu- Sen miydin Chul?'' gözlerini ovuşturduktan sonra beni kucağına aldı ve evin yolunu tuttuk.

*****

''Saat sabahın 6'sı! Neredeyse güneş doğacak!''

''VE BEN HALA İNSANIM! OLEEY BE!'' Leeteuk'a bir beşlik çakarak heyecanla pencereye koşturdum. Güneş doğuyordu.

''Be-ben... Uzun yıllar sonra ilk kez güneşin doğuşunu görüyorum Teukkie!''

''Seni bulduğum için ne kadar mutlu bir erkek olduğumu tahmin bile ede-'' sözlerini bitirmesini beklemeden ellerimle yüzünü kavradım ve ona ıslak bir öpücük vererek geri çekildim. ''Asıl ben mutluyum! Benim hayatımı kurtardın sen! Beni özgür bıraktın! Beni sevdiğin için teşekkür etmem gerek sanırım.'' diye kıkırdamaya başladığım sırada Leeteuk beni kucağına aldı ve yavaş yavaş içeriye sızan güneş ışığının aydınlattığı yatak odasına götürdü. 

 Ve... Sanırım korkunç bir trajedi hikayesi, bu sayede mutlu sonla biten bir aşk romanına dönüşmüştü. 

 - Kim Heechul . . .