someday...YOU'LL BE MINE (COMPLETED)

Chapter 12

Acceptance

Loving someone so much doesn't mean they're the right one for us. Hindi laging happy ending kapag nagmamahal, because true love never ends.

Mabilis lumipas ang panahon. Christmas , New year at Valentines. Here I am still moving on. Hindi ko kasi matanggap. Maraming nagkakandarapa sa aking mga lalaki pero bakit kay Mario lang ako nakatali? Unfair naman.

Hindi ko na ibinigay ang mga dapat na ireregalo ko sakanya. Tinatawanan nga ako ni Moraine e, kasi daw kung dati akala nya kapag sinagot ko si Mario on christmas wala na akong gagastusin may boyfriend pa e, ang nangyari gumastos na nga ako,wala pang boyfriend. Haaaay badtrip kasi ang mokong na 'yon e.

I celebrated my christmas with my parents I went to New York kung nasaan sila para sa conference na kanilang dinaluhan for our business. Sobrang sarap talaga ng pakiramdam kapag kasama mo ang mga taong mahalaga at pinapahalagahan ka. Hindi katulad ng iba. I stayed there until new year kaya sobrang saya nila mommy and daddy.

Valentines came. Well, hindi naman malungkot kasi marami pa rin naman akong gift na natanggap. Flowers, chocolates, bear and more letters. Hindi na nga si Manong Aldo magkamayaw kakabuhat sa mga iyon noong nagpasundo na ako sakanya sa school. Nakakatawa ang itsura nya.

Ginawa ko na ang lahat ng paraan para makalimutan ang mokong pero hindi sya mawala wala sa isipan ko. Masaya at nalilibang naman ako sa mga tao na nakakasama at sa lugar na pinupuntahan ko. Pero kapag ako nalang mag-isa lalo na sa kwarto si Mario parin ang nasa isipan ko. Lakas ng impact ng mokong na 'yon sa akin ah. Pero bakit ganun, kahit kasing laki ng earth ang galit ko sakanya ay sya parin ang gusto ko at gusto ng puso ko!

-music playing-

"do you remember how it felt like?

I still remember how the days that end, the weeks and months

we were together for so long

I haven't noticed, that we're falling down too fast

If I could take it all back

I still want you by my side.

If only I could bring you back to me

If I could go back in time

promise we won't say goodbye

I never really moved on

No, not in time...

I wanna go back to the way we used to be

I wanna feel your skin, your lips so close to me

I wanna go back when I called you mine all the time

Every smile and every moment

If only I have (If only I have) a time machine".

Music is my comforter. Music can answer all my doubts in life. Music is forever my best friend. Music never leaves me. You may feel no pain though it hits you the most. Music never gets silent it expresses what it has to say. Music is my way of....moving on.

Kung maaari lang ibalik ang mga nakaraang masaya lang kame ni Mario gagawin ko, bakit naman kasi ganun kung paano kabilis sya dumating sa buhay ko...mas bumilis pa ito noong nawala sya.

Memories was my only treasured left with him and I will keep it forever in my heart and mind. Ganito pala ang mag move on noh? Masakit. Mahirap. Daig ko pa ang totoong naging magjowa. Lagi ko syang naiisip. Sya kaya naiisip ako? Kapag magmamahal ka dapat ineexpect mo na rin pala ang masaktan. Para silang conjoined twins mapaghiwalay mo man...matagal....mahirap... at maraming proseso.

Magtatapos na ang second semester. Mario decided to go back to Paris doon na nya ipagpapatuloy ang kanyang huling taon sa pag-aaral. Okay lang kahit hanggang sa pag-alis nya ay hindi parin kame magkibuan. Hindi pa rin naman ako handa para kausapin sya. Her mother was so very thankful to my parents for taking cared of his son. Masaya na rin ako para doon.

"Angel hija, thank you for accompanying my son" Si Tita Roanna while hugging me so tight

"W-wala po yun tita" I felt her hugged so warm and true

"Thank you, Angel, sana makapagbakasyon ka doon sa Paris this coming summer", si Tito Mariano

"A-ah let see po, tito"

Hell no! wala naman akong balak magbakasyon doon at pupunta kame ng grupo sa Maldives. Okay lang kahit ako lang ang walang partner. Marami namang choices e, choosy lang talaga ako. Char!

Manang Belen is so emotional. Hindi nya matanggap na iiwan na sya ng kanyang alaga.

"Manang Belen, wag na po kayong umiyak sige po papangit ka". Nagtawanan ang lahat sa biro nya but not me. I just stared him.

"Bakit kasi sa Paris ka pa mag-aaral e, okay ka naman na dito" Manang Belen ask him but he did not answer.

His eyes laid on me tila ako pa ang dahilan ng pag-alis nya. Loko to ah!. Irapan ko nga.

"Manang may kailangan lang po akong tapusin at gawin tapos po kapag okay na babalik din po ako dito", nakatitig parin sya sa akin habang nagpapaliwanag sa matanda.

Kahit wag ka ng bumalik.

"Tapusin? anong tatapusin mo? Pag-aaral? e, magagawa mo naman iyon dito ah", pagtataka nang matanda

"Basta po Manang kayo talaga"

"Naku sir mamimiss kita" niyakap sya ulit ni Manang Belen

"Ikaw din", sabay tingin sa akin.

Kanina ko pa sya iniirapan tuwing tinitingnan ako pero hindi sya natitinag.....natitig parin besh. Aaminin ko. Kahit sinasabi ko na wala akong pakialam kung umalis man sya deep inside me says to stop him. Pero after all the pain mas nangingibabaw ang isipan ko na sinasabing let him go.

I don't want to regret it and I will not be. I am sure of that. Regret is for those who did not do their very best from the very beginning. I hope Mario will be happy. Whatever will be his decision magiging masaya ako para sakanya at sana matupad nya ang mga pangarap nya sa buhay.

Kung sakaling si Nathalie man ang makakatuluyan nya sa hinaharap magiging masaya parin ako para sakanilang dalawa. Billion naman ang tao sa mundo e, hindi man ako makahanap dito sa Pilipinas malay mo sa ibang bansa. Pain,bitterness and pride never makes us happy all we need is love and acceptance.

If you focus on the hurt, you will continue to suffer but if you focus on the lesson, you will continue to grow.