blood and love. The Heart Of Witch

Chapter XVIII: Fast Few Years

Chapter XVIII: Fast Few Years

*6 years ago*

Laysa's POV

"Ate! Anong mas maganda? Itong Pink o Gray?" Nakangiti kung tanong kay ate.

Tumigil sya sa pagsusulat at humarap saken.

Sabay ngumiti na palaging umaabot sa kanyang mata.

"Mas bagay sayo ang Gray:) Mas lalo kang nagiging maputi:)"

Palagi nya akong binibigyan ng magagandang ngiti...

Napakabait nyang nakakatandang kapatid...

Kaya sobrang mahal na mahal ko sya.

*After 2 years*

"Ate gabi na ah? Bakit ngayun ka lang?"Tanong ko.

Dahan-dahan kaseng pumasok sii Ate sa kwarto namen.

"Shhhh..."Napatakip na lang ako ng bibig ko. Kumindat sya saken at pinat ang ulo ko.

"Wag kang maingay kay mama huh?:)"Bulong nya ng nakangiti.

Mukang masayang-masaya sii ate ngayun.

Napangiti na lang din ako. "Sige ate makakaasa ka:)" Pinat nya ulit ang ulo ko.

"Salamat:)"

Maraming araw ang lumipas na madalas ng gabing-gabi umuuwi sii Ate. Minsan dii pa sya umuuwi. Madalas pinagtatakpan ko na lang sya kela mama.

Alam ko naman kaseng di gagawa sii ate ng mga bagay na ikakasama ng loob nila papa at mama.

Napakabait nyang anak kaya naniniwala ako na hindi sya magbibigay ng sakit sa ulo sa mga magulang namen.

Pero

Isang araw...

"Ysa! Nasaan na ang ate mo?! May alam ka ba kung saan sya nagpunta?!"Pagtatanong nii mama.

Wala akong maisagot dahil wala naman talaga akong alam.

May ilang araw nang hindi umuuwi sii Ate. Hindi naman nya ugali ang pag alalahanin sila mama at papa kaya kinukutuban na ako.

Dumaan ang ilan pang araw...

Lingo

At buwan...

"Anak! Sarah!! Nasaan kana?!"Umiiyak na sambit nii mama.

Ilang buwan na nawawala sii Ate...

Walang magandang nagiging balita ang mga pulisya. Hindi nila matuntun ang ate ko. Lubos na ang pag aalala ko.

Pano kung may masamang nangyare kay ate?

Nasaan kana ba ate?

*After 1 year*

Isang taon ng nawawala sii ate. Wala namang bangkay na makita. Kaya may pag-asa pa din kame na buhay sya.

Kaya pinagpatuloy pa din namen ang paghahanap kay ate.

.

.

.

.

.

.

Isang araw naglalakad kame nii papa pauwi. Sinundo nya ako mula sa skwelahan. Nakasanayan na namen toh simula ng mawala sii ate.

Habang tinatahak namen nii papa ang daan nakarinig kame ng mga ingay na humihingi ng tulong.

Agad na tumakbo sii papa doon kaya sumunod ako sa kanya.