Șehr-i Hüzün

Zamansız Zamanlar

Zaman...
Bir su misali akıp gidiyor.
Ne durdurmaya kimsenin gücü yetiyor.
Ne de geçen zamanı geri getirmeye.
Bakıyoruz öylece.
Yapmadıklarımız, yapamadıklarımız birer birer kayıp gidiyor gözlerimizin önünden.
Ve dilimizden dökülen her hece koca bir pişmanlık olup düğümleniyor boğazımıza.
Alaycı bir tebessüm konduruyoruz çehremize.
Onca şeye rağmen yapabildiğimiz tek şey bu oluyor belkide.
Her ne kadar yaksada canımızı olanlar, seyirci kalıyoruz sadece.
Kendi sessizliğimizde kendimizi dinliyoruz aslında.
Ve çalıyor bir şarkı.
Sanki her sözü bizim için yazılmış gibi.
Bize bizi anlatıyor sanki.
Ve akıyor gözlerimizden yaşlar.
Boğuluyoruz gözyaşlarımızın arasında da bakakalıyoruz öylece.
İşte...
Zaman bu kadar acımasız olabileceğini gözler önüne seriyor bir kez daha.