Δάφνη
Φόρεσα την ειδικη μπλε στολή που μου εδωσε η νοσοκόμα και μπήκα στο ψυχρό δωμάτιο.
Διαφορα καλώδια και σωλήνες ηταν στο σώμα του ενω μερικα σημεια ηταν δεμένα με γάζες.
Το μηχάνημα που δειχνει τους χτύπους της καρδιάς εκανε τον χαρακτηριστικο του συνεχόμενο ηχο...
Αραγε και γω τόσο πολυ πονο προκάλεσα οταν νοσηλευομουν?
Τοσο κλάμα,και στεναχώρια?
Με αργα και σταθερά βηματα τον πλησίασα και στάθηκα απο πάνω του.
Το πρόσωπο του ηταν πολυ χλωμό... Το προσωπο του δεν ειχε αυτη την ζωντάνια και το χαμόγελο του δεν στόλιζε το πρόσωπο του.
Έβαλα την παλάμη μου στο στομα για να μην ακουστεί ο λυγμός που μου ξέφυγε.
Δ:Δεν σου παει να μην χαμογελάς Στέφανε... Ειναι πολυ αδικο να αφήσεις τοσους ανθρωπους που αγαπάς και σε αγαπάνε... Ειναι άδικο να αφήσεις αυτον το κοσμο... Τους φιλους τη ζωη, για ενα λαθος...
Μην αφησεις τον Ορεστη να σε καταστρέψει... Είσαι δυνατός και θα καταφέρεις...Σου ζητάω συγνώμη... Εγω σε εφερα σε αυτη την κατασταση... Και τι δεν θα έδινα να ειμαι εγω στη θεση σου. Να ξυπνήσεις... Τιποτα δεν σου ζητάω... Μονο αυτο και υπόσχομαι πως θα βγω απο τη ζωη σου...
Δεν σου αξίζω... Πρέπει να βρεις μια πολυ καλη κοπελα απο εμένα... Να σου τεριαζει... Αν τεριαζει στον ομορφο χαρακτήρα σου.. Μόνο αγαπη μου έδωσες... Και εγω τι έκανα?... Κατέστρεψα την καρδια σου...
Αν ηξερες την αλήθεια θα μου έλεγες πως δεν φταιω γιατι δεν το προκάλεσα... Ομως....τα καλα πράγματα κρατάνε για λιγο.. Τουλάχιστον συνέβει μεταξυ μας... Εστω και για λιγο.. Τουλάχιστον το ζήσαμε..
Στεφανος
Ολα θολά πλεον βρισκόμουν στο κρύο άσπρο δωματιο νοσοκομείου.Δεν εβλεπα αλλα τπ ένιωθα... Η μυρωδιά του δωματίου... Η κρύα ατμόσφαιρα... Το ψυχρό κλήμα..
Η πορτα άνοιξε..ενιωσα ενα απαλό αεράκι να με διαπερνά..
Ενιωθα το κεφαλι μου βαρύ και το σωμα μου πονούσε.
Την ένιωσα να στέκεται διπλα μου.. Η γαλήνια φωνη της αντιχησε στα αυτια μου..
Μολις τελειωσε τον μονόλογο της ένιωσα πολυ κενός.
Εβαλα ολη τη δυναμη και ανοιξα τα μάτια μου, καθως αντίκρυσα τα πρισμενα δικά της... Μάλλον απο το κλαμμα..
Ξαφνιάστηκε...
<<Σε παρακαλω.. Θα αντέξεις... Σαγαπω>>
Μου είπε αλλα ενιωθα παρα πολυ αδύναμος .
<<Και γω μικρή μου>>
Ηταν το μονο που ειπα.. Με την βραχνιασμενη φωνη μου.
Τα ματια μου έκλεισαν..Μαλλον για παντα.
Οι αισθήσεις μου αρχισαν να χάνονται μεχρι που ενιωσα τα ζεστά χείλη της πανω στα δικα μου.
Ενιωσα ξανα ζωντανός....
Μα δεν ήταν αρκετό να μπορέσω να ξανα ανοιξω τα ματια μου...
Γεια, γεια.. 😆😆
Το τελος πλησιάζει σε λιγα κεφάλαια.. 😓
Πφφφ.. 😮
Τι κάνετε? Ελπιζω να είστε καλα.. 💘
Τα λεμε στο επομενο... 💜💜
ΦΙΛΑΚΙΑ!!! ❤
YOU ARE READING
We together?No way!|2|✔
Teen Fiction→Περίληψη στο 1ο κεφαλαιο ← Ημασταν εχθροι... Δεν άντεχαμε να είμαστε μαζι στο ιδιο χωρο.. Κι έτσι απλά ο καιρός πέρασε.. Έγινε το οξυγόνο και ο χτύπος της καρδιάς μου που ήταν αδύνατο να ζήσω χωρις αυτούς. Ηταν φωτιά που σε έκαιγε αργά και βασαν...