Afra'nın mektubu..
MERİÇ'E
Hiçbirimiz doğarken nasıl bir hayat yaşayacağımızı bilemeyiz sevgilim, kimilerimiz hayatın en güzel yönleriyle, kimilerimiz ise en acı yönleriyle doğarız ve bir gerçek daha ki kaderimiz baştan belirlenmiştir. Ben bu hayatın hem güzelini hem de kötüsünü yaşadım. Anne ve babasını kaybetmiş gülmeyi unutan küçük bir kız çocuğuydum. Sana sarılınca kendimi unutuyorum, sahi ben kimim senin yanında. Uzaklara gittim ben. Göremeyeceğin, elinin uzanamayacağı belki de en uzaklara. Belki de bir isim ve küçük bir tebessümden ibaret kalacağım anılarında. Teşekkür ederim tebessüm etmeyi yeniden hatırlattığın için. Bu garip bir veda olacak, çünkü aslında hep içimdesin, ne kadar uzağa gitsem de gittiğim yerde benimlesin. Sana seni severken veda etmek zorunda kalmanın ağırlığı gitmiyor. Vedalaştığı anı bile özler mi insan? Özlüyor işte. Ne kadar güzel başlarsa başlasın, hep sonunu hatırlayacaksın. Ne kadar çok istesem de yanında olamıyorum, hastanedesin, ameliyattan çıktın bu mutluluğu seninle birlikte yaşayamıyorum çünkü o kalbi sana ben verdim ve eğer kalbimin sana uyumlu olduğunu söyleseydim bunu yapmama asla izin vermezdin. Ben öleli çok oldu sevgilim, ağlama. Veda etmeyi beceremedim, seni çok özlüyorum. Kalbine iyi bak. Benim kalbim sana ait ve o kalp artık "SADECE SEN'İN."
ELVEDA CANIM'IN
ARDI..
