Çok geç kaldım.
Bilemedim hangi tren garında saatine bakındığını ıslanmış kirpiklerinin. Kucağımda mutluluk,
sağ elimde anılar,
sol elim üşürken yalnızlıktan, koşuşturup durduk oradan oraya, ağırlaşmıştı bedenim kanburluktan. Bavulunda hayatım,
buğulanmış saatine son kez baktın
sonra bir damla daha,
dudaklarına düşüşünü hissettim.
Tam bulmuşken o tren garını, acımasız vagonlar sırtını dönüp gidişini izletti.
