Beyaz Benim Kaderim

&4&

Yeni bir yüz görmeye,başka bir ses duymaya o kadar ihtiyacım vardı ki ... Bu yüzden odamdan çıkmak istemiştim .

Emine Hanımın koluna girmiş , yavaş yavaş odamın kapısına doğru ilerliyorduk. Kapıdan dışarı adım attığımda kısa bir an için özgür biri olduğumu düşündüm. Çünkü hastane odalarını gerçekten sevmiyorum...

Işığın yetersiz kaldığı uzun ve geniş koridorda ilerlemeye başladık.

Odamdan duyduğum sesleri daha yakından işitmek tüylerimi ürpetmişti.

Hastaların acıyla inlemeleri, yardım çağırışları bana kaza anını hatırlatıyor. O lanet olası trafik kazası. Beni iki haftadır yatağa mahkum etmişti . Çünkü kaburgamda bir kaç kırık ve çatlak var. Bu yüzden hic bir yere kımıldayamıyor , ayağa kalkamıyordum.

Bugün kendimi daha iyi hissetmiştim . Artık bu odadan çıkmam gerekiyordu çünkü odada durdukça duvarlar üstüme geliyor , o beyaz iğrenç duvarlar sanki beni boğuyordu...

-"İstersen yatağa geri dönelim , yorgun gözüküyorsun"

Emine Hanım ın sesiyle kendime geldim .

-"Biraz daha gezebilirmiyiz ? Lütfen , gercekten iyi geldi "

-"Peki tatlım ama yorulursan haber ver."

-"Tamam merak etmeyin"..

Düşüncelerimden uzaklaşıp etrafı incelemeye başladım.

Beyaz duvarların üstünde bir çok manzara resimleri , koridora belirli aralıklarla yerleştirilmiş sandalyeler vardı. Allahtan onlar beyaz değil. Evet beyaz rengini sevmiyorum . Beyaz masumlukmuş, temizlikmiş, iyilikmiş ... yalan . Bence beyaz sadece ölüm.. Siyah ise yaşam mücadelesi , bu yüzden hayatımı siyahlar üzerine kurdum . Ama arada beyaz lekeler olmuyor değil...

"Endokrin Bölümü"

"Kalp ve Damar "

"Psikiyatri Bölümü"

Oklarla yerleri gösterilen tabelada tek ilgimi "Psikiyatri Bölümü" çekti.

Bir ara orayada uğramam gerek . Her okuduğum hikayede kanser olan hastalar kesinlikle oraya gidiyordu..

Evet kanserim ve bunu ben daha yeni öğrendim. Hastaneye en son ne zaman bile geldiğimi hatırlamazken kanser olduğumu nerden öğrenecektim ki ?

Kaza geçirmek ve kanser olduğunu öğrenmek .Hadi ama hangi şanslı ! birine denk gelir bu ?

-"Anne yardım eder misin ? Montumu giyemiyorum "

Kafamı sesin geldiği yöne çevirdiğimde benim yaşlarımda olduğunu tahmin ettiğim bir kız gördüm.Sol eli sargıda olduğu için montunu giymekte zorlanıyordu ve annesi ona yardım ediyordu.

Belki benim annemde burda olsa bana yardım ederdi...

İyice saçmaladım . O kadın bana yardım edecek ha ? Eğer beni önemseseydi bırakıp gitmezdi.. Neyse o lanet kadını düşünüp bugünkü mutluluğumu kaybetmeye hiç niyetim yok .

"-Artık dönmemiz gerekiyor Meyra "

-"Peki"

Yavaş yavaş odaya gelmiştik . Derin bir nefes alarak içeri girdim ve yatağa doğru ilerledik. Yatağa yattığımda Emine Hanıma dönerek;

-"Teşekkür ederim " dedim.

-"Önemli değil tatlım . Kendine iyi bak ve hiç bir zaman umudunu kaybetme. " dedikten sonra gülümseyerek dışarı çıktı.

Yine beraber kalmıştık . Yanlızlığım ve ben. Haa bide umudum var tabii...

**************************

İnşallah beğenmişsinizdir . Uzun yazmaya çalıstım , artık olduğu kadar :) Bu arada hikayemi takip eden ve yeni bölümleri merakla bekleyen , Sevgili Gülümser Teyzeciğim :)) Öncelikle yorumlarını Suedadan aldım ve dikkat edicem , biraz daha az karamsarlık katıcam hikayeye söz :) haa Gülümser Teyze 19 Mayıs tatilinde buraya gelmenizi istiyoruz ona göreee. ciciananem yoksa biz variz dimii :)

Yeni bölüm büyük bir ihtimalle Perşembe günü gelir .

Seviyorum siziiii :))) <3<3