Biz hep güzel hayaller kurardık. Hep mutluyduk hayallerimizde. Gerçekleşmeyince hayallerimize küstük biz. Sonra bir baktık ki yine hayallerle kulaç atıyoruz boğulmakta olduğumuz dert okyanusunda.
Biz bizimle oynanmadığı zaman üzülürdük. Sonra öyle bir oynadılar ki bizim kalbimiz kırıldı.
Biz gülü hep dikensiz hayal ederdik. Gülü seyre doyamazdık. Sonra dokunmak istedik ve gül, dikenlerini batırdı. Biz anladık çok sonra. Meğer acı sevginin kayıp kardeşiymiş.
Biz düşmekten, canımızın yanmasından, dizimizin kanamasından korktuk. Sonra kalkamadık, canımız çok yandı, içimizdeki çocuk kan revan içinde kaldı. Ve biz öylece seyrettik.
Biz özenle bir bina inşa ederdik boyuna. Sonra o binanın enkazının altında ezildik. Ve biz hala o enkazın altında can çekişiyoruz. Biz hala onun yanımızda olmasını, bizi sevmesini, bizim olmasını istiyoruz. Ve hala o yok. Belki de hiç olmadı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yorgun İnsanlar
Non-FictionBazen sadece yorgun oluyor insan: Ne küs, Ne yalnız, Ne de aşık.
