Aan de andere kant van de weegschaal

Aan de andere kant van de weegschaal (4)

Op middelbare school, kwamen er heel wat vakken bij. Dit diende ervoor dat de leerlingen hun horizon konden verbreden en ontdekken wat ze later wilden gaan doen.

Het was intussen donderdag, een dag waar een aantal van deze vakken op het rooster stond.

Eén van die vakken was techniek. Een heel breed begrip, maar het was eerder leren hoe je met verschillende kleine machines moest werken. Er stond een grote boormachine, een paar kleine zaagmachines en er was zelfs een lasapparaat aanwezig.

Uiteraard sprak de leraar als eerste over veiligheid en liet hij zien hoe de machines werkten. Ze mochten niet worden gebruikt zonder zijn uitdrukkelijke toestemming. De les stond toen in het teken van metaal bewerking.

Eerst moesten ze uittekenen op een stuk papier wat voor vorm ze wilden. Daarna deze uitsnijden met een mes om het bovenop het metaal neer te leggen. Hierna mochten ze pas het metaal uitsnijden met een bepaald apparaat.

Aron vond dit wel interessant, omdat het geen saaie theorie was. Iets met zijn handen doen, dat deed hij graag. Al kon hij zich niet echt bedenken wat hij wilde maken.

"Auw, mijn vinger!" klonk toen de lichte gil van een meisje. Ze had per ongelijk met het stanleymes in de top van haar vinger gesneden.

Het was geen overdreven diepe snee, maar toch kwam er aardig wat bloed uit, waardoor het meisje in paniek raakte. De leraar pakte de verbanddoos (deze hing wijs genoeg in het lokaal) en kwam gauw tot haar zijde.

Terwijl hij haar wond verzorgde, deed een vaag geluid Aron omkijken. Isaac stond schuin achter hem, zijn blik gefixeerd op het gebeuren. In zijn hand had hij een kleine, metalen plaat vast. Het kreunde weer een beetje toen de jongen zijn grip verstrakte. Het metaal was niet erg dik, maar zeker niet dun genoeg om simpel weg om te buigen met je hand. Misschien wel met twee, als je heel veel kracht zou inzitten en de hoek van een tafel gebruikte.

Isaac merkte toen de blik van zijn klasgenoot op. Onmiddellijk liet hij de metalen plaat los, dat rinkelend op de tafel terecht kwam. Het was licht verbogen naar de vorm van zijn hand, alsof het van blik was gemaakt in plaats van metaal. Hij pakte het weer op en verliet toen prompt de klas.

"Hé, de les is nog niet voorbij!" De leraar riep dit vruchteloos terwijl hij de vinger van het meisje inbond. "Zo een erge snee is het niet. Dat geneest weer voor je het weet," stelde hij haar gerust.

Met een verwoede kreet gooide Isaac de metalen plaat weg. Het landde een eind verder weg in de bosjes. Het schoolplein was verlaten, want iedereen zat nog midden in diens les.

Briesend stond de jongen aan de rand van het schoolplein, waar het overging naar gras en de wilde begroeiing dat niet langer meer tot de school grond behoorde. Hij balde zijn vuisten en ontspande ze weer.

"Wat dacht je wel niet, Isaac? Dat je een normaal leven kon leiden? Was je nou echt zo naïef? Ze hadden je nog gewaarschuwd. Maar je wilde niet luisteren. Nee, je wilde zo graag dat het voor jou anders zou zijn."

Hij zei het tegen zichzelf, terwijl hij een hand in zijn haar stak, het los haalde en het ietwat voor zijn ogen liet vallen. Een korte, zelf spottende lach volgde en hij liet zich met een plof op het gras zakken.

"Je bent een idioot, Isaac," mompelde hij tot zichzelf terwijl hij voor zich uit tuurde. Hij zag niet het groen voor zich, maar was verdiept in zijn eigen, tollende gedachten.

Toen er een hand op zijn schouder rustte, draaide hij zich met een ruk op, voor zover dat kon in zijn zittende positie. Bij hem stond de lange gedaante van Aron. Zeker vanuit zijn positie leek de jongen nog langer dan hij al was.