Aan de andere kant van de weegschaal

Aan de andere kant van de weegschaal (5)

De jongens renden voor een hele lange tijd. Aron wist niet precies waarom, maar hij had het idee dat als ze zouden stoppen dit hen pas echt in de problemen zou brengen. Hij volgde nog altijd kort achter Isaac, zonder een idee te hebben waar ze precies heen gingen.

Zijn gedachten gingen terug naar wat er was gebeurd in de gevangenis. Het was allemaal zo snel gegaan, dat de jongen het niet kon bevatten. Maar er letterlijk bij stil staan was voor nu te gevaarlijk. Zijn blik rustte op de rug van Isaac.

Wat hij had gedaan, geen mens zou zo een sprong kunnen maken, dat was simpelweg onmogelijk. Als Aron het niet met zijn eigen ogen had gezien, had hij het niet geloofd. Maar hij was er bij, zat er met zijn neus bovenop zelfs.

Wat betekende dit? Wat had dit hele gebeuren in godsnaam te betekenen? Zijn hele hebben en houden smeekten om antwoorden, maar wilde hij die wel horen?

Dat was de vraag die Isaac hem had voor gelegd. Zijn opmerking over onwetend zijn, hoe ook dat twee kanten had, net als al het andere. Wat zat hier allemaal achter?

Aron botste tegen Isaac aan, die zeer onverwacht was gestopt. Ze stonden de rand van het bos, waar ze zojuist door heen hadden gerend, en voor hen was het begin van een dorp. Eéntje die Aron totaal niet bekend voor kwam.

Zonder iets te zeggen, ging Isaac verder in een meer rustige looppas. Hij hijgde licht, maar lang niet zo erg als Aron. Hoewel hij geen idee had hoever ze hadden gerend, of hoelang. Het was lang genoeg dat zijn buikspieren pijn deden, die brandende pijn die je kreeg na een eind joggen, maar dan heviger.

"Het is nu niet ver meer," zei Isaac uiteindelijk terwijl ze de stoep volgden, terug de bewoonde wereld in.

Aron keek rond, in een poging iets te herkennen. Natuurlijk was de bouwstijl bijna overal hetzelfde, ook hier. Maar de indeling van het dorp was er één die hij niet kon thuis brengen. Ze waren vrij snel in het centrum, die bestond uit een lange straat waarvan de oude kerk aan de linkerkant het meeste opviel. Verder stonden er vooral huizen, maar aan de rechterkant stonden een aantal kleinschalige winkels naast elkaar.

Isaac stopte vreemd genoeg bij één die veel weg had van een mini sushi winkel. Het leek totaal niet op zijn plaats in dit dorp. Toen hij de deur open duwde, klonk er een belletje door de winkel.

Recht tegenover de deur stond op een paar passen afstand een toonbank van glas, met de vele verschillende soorten sushi. Links stonden een paar stoelen en tafels, maar deze werden duidelijk zelden gebruikt.

"Kan ik jullie helpen, jongens?" Een oude, Aziatische man glimlachte naar hen vanachter de toonbank.

"Willen jullie iets bestellen?" was zijn hoopvolle vervolg.

"Nee, dank u. We zijn hier voor...hem." Het kwam onverwacht beladen uit Isaac zijn mond. Hierom keek Aron onderzoekend naar de jongen.

Het leek erop dat hij zijn blik bewust ontweek, maar zijn spanning was merkbaar. Hij balde zijn vuisten en beet zacht op zijn lip.

De oudere man keek hen daarom beiden onderzoekend aan. "Weet je dat zeker, mijn jongen?"

Langzaam knikte Isaac hierop, maar hij zei verder niets. De oude man haalde kort zijn schouders op en bukte licht achter zijn toonbank.

Gekreun en gekraak klonk toen plotseling de toonbank omhoog werd geduwd. Twee hydraulisch gedreven cilinders dwongen deze omhoog tot een zekere hoogte. Dit openbaarde een trap naar beneden, de duisternis in.

Isaac liep zonder enige twijfel al de eerste paar treden af. Hij draaide zich om toen hij merkte dat Aron hem niet volgde.

"Wil je antwoorden op je vragen?" Hij stelde de vraag met een serieuze blik.