Last Wishes

CH1 (Save me)

"3 months to live Chaeyen Chim! You can do this, your still lucky b'cause you have remaining time to make your last wishes came true. So wake up! wake up! FIGHT! FIGHT! FIGHT!"

Ito palagi ang sinasabi ni Chaeyen sa kanyang sarili bago niya nalaman na may sakit siya and she's dying. 3 days palang ang nakakalipas nang malaman niya na malala na ang sakit niya (Stg4 Cancer). Una gulat at sakit sa damdamin ang kanyang naramdaman ngunit hindi niya idinaan sa pagkawalan sa sarili ang nangyari mas pinili niyang i-enjoy nalang ang natitirang araw niya dito sa mundo.

Si Chim Chaeyen ay 27 years old na maagang nakapagtapos at nakapaghanap nang trabaho. Mayroon siyang Shop'sss kaya tatlong "S" kase tatlo ang business niya (Flower Shop, Cuppcake&Coffe Shop) Mayroon siyang isang kuya at ang mother and father niya ay nasa America dahil may negosyo sila dun ang kuya niya ay nandoon di  sa america naninirahan madalang lang kung umuwi sa Pinas. Si Chaeng lang talaga ang mas piniling sa Pinas manirahan. Ang tatay ni Chaeng ay korean at ang nanay niya is Filipina. May kaya ang pamilyang Chim, mas ginusto lang talaga ni chaeng na tumayo sa sariling niyang paa. Ayaw niyang humingi ng taulong sa mga magulang sapat na sa kanya na pinag-aral siya.

"3 months... 3 months.... 3months"

Paulit-ulit na lumalabas sa bibig ni chaeng. Iniisip niya kung ano ang mga bagay na magagawa niya in last 3 months. Napahinto siya nang may biglang pumasok sa isipan niya. Ang bagay na matagal na niyang pinagiisipan.

"Is there's someone who still love me even though I'm sick not just sick totally sick and dying? How I wish -_-"

Ito ang bagay na tumatakbo sa isipan ni chaeng ngayon. Someone who still loved her kahit mamatay na siya. He throw herself on the bed and think about it.

"What should I do? Ohh God please grant my last request! pamasko mun a sakin to'. JEBALLLLLL!" (Please)

Sa sobrang pag-iisip hindi niya namalayan na nakatulog na siya. Depply thinking and now Deeply sleeping. XD

***

5:47 pm

Nagising si chaeng nang alas'singko nang hapon nagulat siya nang namalayan niyang more than 6 hours siyang nakatulog.

"Ohh gosh! Bakit ako nakatulog? What waste time!"

Mabilis siyang tumayo at dumeretsk sa CR at nag-shower nang mabilis at nagbuhis nang mabilis. (LIGO'GO!) (BIHIS'BILIS!) Haha!

Gray Hoodie
Black jogging pants &
White shoes

Pagkatapos niyang magbihis lumabas siya at kinuha ang bisikleta. Pagkatapos niyang mag-exercise pumunta siya sa 7'11 at bumili nang Ice cream (sundae). Umupo muna siya sa harap ng 7'11.

*phone ring*

Kinuha ni chaeng ang cellphone mula sa bulsa ng kanyang hoodie.

*eomma* (mother)

"Hello?"  -Chaeng

"Ohh my daugther! How are you darling? Ang tagal mo ng hindi tumatawag. Are you busy these few days?"  -Mom

"No mom. Not that very busy. I'm ok here how about you there?" -Chaeng

"Were ok here darling. You don't need to care about us, you must care about yourself" -Mom

Matagal bago nakasagot si chaeng dahil sa sinabi ng mama niya.

"Chaeng are you there?" -Mom

"ahh yeah. Btw mom. What's the matter?"  -Chaeng

"Uhmm yes I have something to tell you. Your grandma in Korea want's to see you. She wanted you to visit her b'cause she said that she misses you so much. It's that ok? Can you take some break?" -Mom

"Ahhh okay mom. I'll go there as soon as possible. I miss her so much too. Don't tell her that I'm coming I want to surprise her. Okay" -Chaeng

"okay. Btw have a safe flight take care darling I love you and I miss you also" -Mom

"Ok mom. Nado bogo shipeo" (I miss you too) -Chaeng

*End Call*

"Let me try to visit again in SOUTH KOREA"

Tumayo na si chaeng at umuwi. She's excited to see her grandma. Pero may problema pa siya. Hindi niya pa nasasabi sa magulang niya na may sakit sita at bilang na ang mga araw niya. Pagdating sa bahay tinawagan niya agad ang secretary niya na siya na muna ang bahala sa business niya dahil mawawala siya ng ilang linggo.

November 17, 2017 -Ang araw nang paglipad ni chaeng papuntang Korea.

Dumating nang ligtas sa korea si chaeng. Paglabas sa Incheon Airport parang nanibago siya sa Korea ngayon. 7 years ago ang last punta niya dito. Medyo nalito siya sa mga naibang lugar pero alam niya parin kung saan ang bahay ng grandmother niya. Bago siya dumaretso ng bahay dumaan muna siya nang mall para makabili ng regalo para sa kanyang grandma. Bumili siya nang 3box of Pizza and 3 box of chicken at ng necklace. Pagkatapos sumakay na siya nang taxi. Mula Seoul papuntang Gangnam.

Bumaba si chaeng malapit sa may bridge. Nagandahan siya sa tulay kaya dinaanan niya muna ito. Habang nag'e-enjoy sa paglalakad there's a guy took her attention.

"Anong ginagawa niya? Magpapakamatay ba siya? Teka saglit huwag kang tatalon!" She ran faster towards to that guy. "Wait! Wait! Wait!" Hingal na hingal na pagkasabi niya pagkalapit sa lalaki. Huminga siya nang malalim at lunok laway muna bago nagsalita.

"Ahhmmm... Jamkkamanyo! (Wait) Mwohaeyo? (What are you doing) Bumaba ka nga diyan. Huwag kang tatalon! I mean don't jump!" Natataranta niyang pagpigil hindi niya alam kung paano niya mapapababa ang lalaki.

"Can you please go down. What do you think youre doing huh? Youre going to kill your own life, for what? Because the problems coming in your life? Do you think that's the best solution to solve it? Aishhh Jeongmal! (Really) Youre not the only one who experience this kind of situation. There's a lot of people wanted to live longer. Arayo? (Do you know?) Maraming tao ang gusto pang mabuhay pero oras na nila. At ikaw sasayangin mo lang ang buhay mo. F*ck! Youre totally crazy! If there's a lot reasons to die, there is also more reasons to live! So can you please go down here!"

Tears came down after she said all of that. Hindi niya lang matanggap na may taong sinasayang ang kanilang buhay, samantalang may mga taong humihingi pa nang mahabang panahon para mabuhay pa nang mahaba.

"CUT! CUT! CUT!" sigaw ng direktor mula sa madilim na lugar. Hindi makapaniwala si Chaeng na isa lang palang Drama ang lahat nang ito. Lumapit ang dalawang lalaki sa lalaking nasa taas nang tulay para siya ay ibaba.

Nanlaki ang mga mata ni Chaeng sa kahihiyan na nagawa niya.

******