Hiçbir zaman, hiçbir şeyin değişmeyeceğini düşünüyorsunuz ve bu sizi bitiriyor. Mutlu rolü yapmaktan, yaşayamıyorsunuz, fakat bunu kimse görmüyor.
Suskunsunuz, durgunsunuz, yıkıksınız. Fakat... Kimse anlamıyor. Anlarsalar, 'neyin var' diye sorarlar. Bu soruya verilecek cevabınız değişmeyeceği için, bu soru duymamak adına... Anlamamalarını istiyorsunuz.
Peki, nereye kadar?! Daha nereye kadar gölge gibi dolaşacaksınız? Daha ne kadar sesiniz kısılana kadar ağlayacaksınız? Daha ne kadar yorgunluğunuz içinizde kalacak?
Söylesenize! Konuşun! Sizi üzenleri daha ne kadar affedeceksiniz?! Onları daha ne kadar sevindireceksiniz?!
UNUTMAYIN; SİZ AĞLARKEN, ONLAR KAHKAHALARLA GÜLÜYORLARDI SİZDEN ÇALDIKLARIYLA!
~~~
Biraz kötü bir bölümdü, canımı sıktı. Neyse, kendinizden bir parça bulduğunuz yere yorum bıraksanız sevirim.
E.G.A💕
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GelişiGüzel
Poesía131217' başlangıç ⭐ bu kitap ben henüz 15 yaşımdayken yazıldı, sözler vs. ergence gelebilir, o zamanki duruma göre gayet normal. -random-
