KORİDORDA 6 AY

YAŞ 4

2008

"İSTEMİYORUM" diye ağlıyorum. Bugün dünyanın en kötü günü. Mutlu değilim. Tek istediğim eve gitmek. Her yerde hemşireler var. Sağıma bakıyorum. Benim gibi sürüsüyle çocuk ağlıyor.

-Hadi tatlım, hissetmeyeceksin bile, çok kısa sürecek söz veriyorum. Hem eğer bana izin verirsen sana surdaki şekerlerden –eliyle gösteriyor- getirebilirim. Ancak şekerler sadece uslu çocuklar içindir, değil mi?

Acıyacağını biliyorum, acıdan nefret ederim. Herkes yalan söylüyor, herkes beni kandırıyor. Şeker istemiyorum, uslu çocuk olmak istemiyorum, iğne olmak istemiyorum.

-Irmak uzatma ama tatlım, bak elini tutmak zorunda kalırım, diyor annem. Daha çok ağlıyorum. Ayağa kalkıp kaçmaya çalışıyorum. En sonunda annem beni tutuyor, eli elimi kavrıyor ve hemşireye doğru uzatıyor avucumu. Geri çekmeye çalışıyorum, bağırıyorum.

-Tamam o zaman şöyle yapalım, acırsa bana söyle ama dürüst ol. Gerçekten düşündüğün kadar kötü olursa, ki olmayacağına eminim, bir daha iğne yapmayacağım sana, olur mu?

Gözyaşlarımı siliyorum. Cidden inanır mı bana? Ağlamayı bırakıyorum ve başımı annemin boynuna gömüp elimi yavaşça hemşireye uzatıyorum. Gözlerimi sımsıkı yumuyorum. Önce elimde alkolün soğukluğunu hissediyorum, sonra hemşire parmağını damarımın üzerinde gezdiriyor. Sakinleşmeye çalışıyorum.

Yalan söyledi. İnsanların hepsi yalancı, hemşirelerin hepsi yalancı. Yanaklarımdan akan tonlarca yaşla hastaneden çıkıyoruz. Ağlıyorum, ama bu sefer bağırmıyorum. Yanaklarım ıpıslak. 

Hemşirelerden nefret ediyorum.

***************************************

MERHABA! ASLINDA BUGÜN YAZMAYI PLANLAMIYORDUM AMA DERS ÇALIŞMADAN ÖNCE BU MİNİK GEÇMİŞE DÖNÜŞÜ YAPMAK İSTEDİM ÇÜNKÜ BİR SONRAKİ BÖLÜMLE ARASINDA BAĞLANTI OLACAK. BİLİYORUM ÇOK KISA AMA ZATEN KENDİSİ BÖLÜM SAYILMAZ. SİZDEN İSTEĞİM BİR SONRAKİ BÖLÜMLE ALAKALI TAHMİNLERİNİZİ YAZMANIZ. BİRDE SORULARINIZ VARSA ONLARI DA YAZARSANIZ HEPSİNİ CEVAPLAMAYA ÇALIŞACAĞIM. ÇOK ÖPÜYORUM SİZİ