Kto Sieje Wiatr kontra Sztormowy Żniwiarz

02 - Pierwsza oznaka niebezpiecznych związków

- No, czy to nie było świetne?

- Co?

- Ci chłopcy? Winchesterowie? Dean? Ojej, prawdziwy cukiereczek, nie? - Donna odetchnęła głęboko, przewracając oczyma. Przez chwilę wydawało się, że Doktor jest nieco zmartwiony.

- Donno... oni są łapaczami duchów.

- Więc?

- Oni polują na duchy!

- Więc?

Doktor westchnął z rozdrażnieniem.

- Nie ma czegoś takiego jak duchy. Duchy nie istnieją. Wierz mi, przez ponad dziewięćset lat nie natknąłem się na ducha.

- I to niby ma być dowód? - Donna wzruszyła ramionami. - Założę się, że jest mnóstwo innych rzeczy, na które też się nie natknąłeś.

- Niezbyt wiele. - Głos Doktora był ledwie słyszalny.

- A nie pomyślałeś, że być może ich nie widzisz, ponieważ w nie nie wierzysz?

- To... To nie... To nie ma nic wspólnego z moją wiarą, Donno. Duchy nie są prawdziwe. I tyle.

- Nie wierzysz w życie pozagrobowe?

- Wierzę... wierzę, że... sam nie wiem... myślę, że życie pozagrobowe może istnieć... w takiej, czy innej postaci. Ale nie wierzę w złe duchy nawiedzające żywych. Przykro mi, ale nie wierzę. Zresztą, po co miałyby to robić? Gdyby istniały?

- Taaa... - Donna z zaciekawieniem przekrzywiła głowę. - Ty pewnie uważasz, że jesteśmy tylko zbiorami atomów. Gwiezdnym pyłem.

Doktor spuścił wzrok na własne stopy.

- Tak, coś w tym rodzaju. Tak.

Donna przygryzła wargę.

- No beczka z ciebie śmiechu jest - oznajmiła ostatecznie. - Ja tam nadal uważam, że byli świetni. Widziałeś, jakie miał piegi?

Doktor skrzywił się, jak dziabnięty nożem. Kiedy Donna odwróciła się do konsoli TARDIS, wyszeptał cichutko:

- Ja też mam piegi.