"Είπα ξέχασε το! Δεν θέλει να σε δει, δεν το καταλαβαίνεις;" Λέει αυστηρά
Κι όμως το καταλαβαίνω!
"Ρε ελένη πρέπει να την δω, να της εξηγήσω ρε γαμώτο!"
"Βαγγέλη μπορείς να καταλάβεις οτι ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΕ ΔΕΙ;" Λέει και μου τονίζει τις λέξεις
"Ίσως, αλλά δεν έχω να χάσω κάτι." Λέω και ανασηκώνω τους ώμους μου
"Ελένη που είσαι;" Φωνάζει η νεφέλη, την ακούω μέσα απο το ακουστικό
"Η νεφέλη βγήκε! Θα τα πούμε μετά γεια!" Λεει βιαστικά και μου το κλείνει
Δεν μου την γλυτωνει. Θα πάω στο σπίτι της να τις περιμένω να δω που θα πάνε και θα τις ακολουθήσω.
Ναι, ναι το ξέρω ότι θα φάω ξύλο και από την νεφέλη και από την ελένη ταυτόχρονα που δεν θα την ακούσω, αλλά πρέπει!
Ντύνομαι βιαστικά και τρέχω στο αυτοκίνητο, ας ελπίσουμε πως θα τις προλαβω.
Έτρεχα σαν τρελός στον δρόμο. Επιτέλους φτάνω έξω από την πολυκατοικία της και περιμένω.
Ξαφνικά τις βλέπω να βγαίνουν από την εξώπορτα. Έχω μείνει να κοιτάω την νεφέλη, πόσο πιο όμορφη μπορεί να είναι.
Φοράει το τζιν που της είχα κάνει δώρο. Μάλλον δεν θα θυμάται ότι της το πήρα εγώ, Γι'αυτό θα το έβαλε.
Κι όμως, μπορεί να το θυμάται αλλά το έβαλε για να της θυμίζει εσένα.
Ούτε καν.
Προχωρούν ευθεία στο πεζοδρόμιο. Αν πάρουν μετρό την πατήσαμε.
Με έσωσε ο θεός!
Σκέφτομαι και ξεφυσαω.
Παίρνουν ταξί.
—————
Είμαστε Μοναστηράκι.
Περιττό να αναφέρω ότι νιώθω σαν κατάσκοπος του fbi, αλλά χαλάλι. Αν και έχω κακό προαίσθημα.
Παρκάρω το αυτοκίνητο και πηγαίνω στην πλατεία. Γυρίζω γύρω να δω αν τις δω, αλλά δεν τις βλέπω πουθενά.
Κάποια στιγμή τις βλέπω φάτσα μπροστά μου. Ειναι 5 βήματα μακριά μου. Με το που με αντίκρισαν έμειναν στην θέση τους. Η νεφέλη θυμωμένη και λυπημένη ταυτόχρονα και η ελένη με κοιτάει με ένα δολοφονικό βλέμμα. Εγώ αντίθετα είμαι ακίνητος, δεν κάνω τίποτα απλά κοιτάω το πάτωμα, ένοχος.
Κάποια στιγμή η νεφέλη παει να με πλησιάσει απειλητικά.
"Όχι νεφέλη μη!" Της φωνάζει η ελένη ενώ την τραβάει από τον αγκώνα αλλά τραβιέται με δύναμη
YOU ARE READING
"You are Mine" |VK| •Book 1•
Teen Fiction"Είσαι δική μου ακούς; Μόνο δική μου" ουρλιαζα καθώς της κρατούσα τα χέρια σφιχτά. "Δεν είμαι άφησε με!" Ωρυόταν. "Θα στο αποδείξω!" Και τότε ήρθε το ΜΠΑΜ! ...
