(Μην πατήσετε ακόμα το τραγούδι.)
«Κύριε Δημήτρη;» Λέω έκπληκτος βλέποντας το αφεντικό μου να στέκεται στην πόρτα
«Καλώς τον. Πέρασε, πέρασε.» Λέει και κάνει πιο άκρη για να περάσω
Εγώ καταπίνω αργά και μπαίνω μέσα. Η μαμά της Νεφέλης κάθεται στον καναπέ και με κοιτάει.
Εγώ στρέφω το πρόσωπο μου σε εκείνον.
«Λοιπόν Βαγγέλη; Πως και από εδώ;» Λέει και σταυρώνει τα χέρια του κοιτώντας με
«Εε. Εγώ..» λέω και ξεροκαταπίνω ενώ γυρίζω να κοιτάξω την κυρία Άννα «ήρθα να δω την νεφέλη.» Προσθέτω
«Η νεφέλη είναι άρρωστη.» Λέει κοιτώντας με με περίεργο ύφος
«Τι έπαθε;» Λέω ταραγμένος
«Τίποτα Βαγγέλη μου.» Λέει η μαμά της και έρχεται δίπλα μου και με κρατάει από τον αγκώνα «απλά ανέβασε λίγο πυρετό.»
«Εσύ; Δεν ξέρεις τίποτα;»
«Όχι. Μπορώ να πάω να την δω;» Απευθύνομαι στον μπαμπα της
Εκείνος δεν μου απαντάει. Με κοιτάει με ένα ύφος σαν να θέλει να με σκοτώσει.
Δεν απαντάει ούτε και τώρα απλά ανασηκώνει τους ώμους του.
Εγώ τον αγνοώ και τρέχω στο δωμάτιο της.
(Τώρα βάλτε το τραγούδι.)
Χτυπάω την πόρτα.
«Περάστε.» Ακούω την αδύναμη φωνή της
Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω. Την βλέπω ξαπλωμένη να με κοιτάει και να μου απλώνει το χέρι της.
«Μωράκι μου;» Λέω και γονατίζω μπροστά της «πως νιώθεις;»
«Δεν ξέρω.» Απαντάει
Είναι χλωμή. Αρκετά άσπρη θα έλεγα.
Εγώ φταίω;
«Μήπως πρέπει να σε δει γιατρός;»
«Με είδε. Ίωση μου είπε, να μην ανησυχώ.»
«Ε τότε δεν θα ανησυχούμε, εντάξει μωρό μου;» Της λέω και εκείνη γνέφει θετικά και χαμογελάει ενώ εγώ της δίνω ένα φιλί στο μέτωπο «πονάς;»
«Όχι όπως το πρωί, αλλά ναι.»
«Νεφέλη συγγνώμη..» λέω και σκύβω το κεφάλι μου
«Δεν φταις εσύ, χαζός είσαι; Με το ζόρι με έβαλες;»
«Τώρα όχι αλλά στην πρώτη φορά που..» λεω και με διακόπτει
YOU ARE READING
"You are Mine" |VK| •Book 1•
Teen Fiction"Είσαι δική μου ακούς; Μόνο δική μου" ουρλιαζα καθώς της κρατούσα τα χέρια σφιχτά. "Δεν είμαι άφησε με!" Ωρυόταν. "Θα στο αποδείξω!" Και τότε ήρθε το ΜΠΑΜ! ...
