çirkin kızın aşkı

Sahte masal

 Yolda yavaş yavaş düşünerek elimde bavulla yürüyordum.Can'ın evinden çıkalı üç saat olmuştu ve üç saattir ne yaptığımı bende bilmiyordum.Kaldırımlarda oturup ağlıyor sonra sallana sallana yürüyordum.Etraftan gören insanlar kesin deli gözüyle  bakıyordur bana.

 Napacaktım ben?Hayatıma nasıl devam edecektim?Nereye gidicektim?

Yurda gitmiycektim ve okula da.Artık okul defteri kapanmıştı.Allah'ım ne zorluklarla kazanmıştım ben o okulu.Şimdi ise okulu bırakmaya karar vermiştim.Saçmalıyorum dedim kendi kendime.Okula ne olursa olsun devam etmeliyim dedim kendime.Ancak okulda her gün Can'ın yüzünü görmeye nasıl devam edecektim?  Ve  en beteri okuldaki Gizem ve onun tayfasındaki insanları görmeye katlanamazdım.Belki de okulu bırakarak hayatımın hatasını yapıyordum.Sonra düşündümde sadece hayatının hatası okulu mu bırakmak Nilgün?Hayatının hatasını en başında yaptın sen.Ta en başında.Başkaları için kendini aşağılarken.Başkaları dış görünüşünle alay ederken,onları haklı görüp kendini savunmayarak.En beteri sürekli kendine başkalarının gözündeki gibi gördün.Kendini çirkin,şişko bir patates çuvalı gibi görerek,kendine hiç değer vermedin.Kendine değer vermeyen insana,başkaları hiç değer vermez.Daha en başında o alay etmeler başladığında o insanlara cevabını vermeliydin.Sen naptın?Sessiz kaldın.Sen sessiz kaldıkça o insanlar daha da çok üzerine geldiler,kendi egolarını tatmin etme aracı olarak gördüler seni.Benimle alay eden insanlarında zayıf yönleri,kendinde beğenmedikleri yanları vardı mutlaka ve sırf bunu kapatmak için benim zayıf yönlerimi yüzüme vurdular. Kendimde memnun olmadığım yönü en başında değiştirmeliydim.Ta en başında...Ve alay eden insanlara en başında cevaplarını vererek onları susturmalı,çenelerini kapatmalıydım.

Şimdi önemli olan şey ise bundan sonra hayatıma nasıl devam edecektim?

Artık yürümekte zorlanıyordum.Zaten hastaydım ve bu beni normalde olduğumdan daha güçsüz yapıyordu.Artık bacaklarımın beni çekmediğini hissederekten,bir banka oturdum.Bankın karşısından İstanbul boğazına baktım.Ne ümitlerle gelmiştim bu şehre.Her şeyi değiştirecektim,yeni bir hayata başlıyacaktım.Şimdi ise olanlara bak.Anladım ki insan şehirden önce kendi kafasının içini değiştirmeliydi.

Yeter artık bu kadar iç hesaplama yaptığın Nilgün! Şimdi ne yapacağına karar vermen lazım.Başım ağrımaya başlamıştım.Düşünme yetimi de kaybetmeden,eteğin cebinden telefonumu çıkardım.Bana yardım etse etse şu topluluktaki kadın yardım ederdi.Şu hani evlatlık verildiği aile tarafından tecavüze ve işkenceye uğrayan kadın.Ama her şeye rağmen dimdik ayakta durup,mücadele etmiş ve şimdi ise psikolog olup,kendisi gibi mağdur kızlara yardım ediyordu.Hayattaki en büyük başarı.Her şeye rağmen ayakta dimdik durup,mücadele etmek.O kadın bunu yamıştı ve sonuç ortadaydı.Benimle de çok yakından ilgilenmiş,bileklik hediye etmişti.Tabi salak Gizem ve Can  yüzünden bilekliğimi kaybettim.Neydi o kadının ismi? O kadar saat sohbet ettiğim kadının ismini unuttum aman ne güzel.Rehberimden tek tek kaydettiğim isimlere bakıyordum ki,ismini hatırladım.İsmi Aylaydı.Ayla abla telefonuma kaydetmişim numarasını.Allah'tan numarasını almayı akıl etmiştim.Numarayı aradım.Telefonu açan ince bir kadın sesi:

-Alo

-Şey merhaba Ayla  abla ben Nilgün.Feminizm topluluğundan.Hatırladın mı?

-Tabiki de hatırladım.Hatırlamaz olur muyum?Nasılsın canım iyi misin?Bir kaç gündür klübe gelmedinde merak ettim.

Bu sıcak ses tonu benim rahatlamama sebep olmuştu.

-Ben pek iyi değilim aslında ve.

Cümlem yarım kalmıştı.Ağlamamak için kendimi çok zor tutuyordum.