Wat sociale media wel niet voor je kan doen..

hoofdstuk 23

POV Ming

Met z'n alle zitten we in de trein richting Amsterdam. Spullen gepakt en klaar om te gaan! Nils zit naast me, ik zit half liggend met mijn benen over de zijne. Zijn hoofd leunt tegen het raam. Hij slaapt, schattig. "Volgende stop; Amsterdam-Centraal." Klinkt er dan een stem door de trein. Zachtjes schud ik Nils wakker, "Babe, we zijn er bijna word 'ns wakker." Er klinkt wat gekreun en gemompel als Rein opeens opspringt en als wen malloot begint te schreeuwen. Felicia komt niet meer bij, chagrijnig opent Nils zijn ogen en gaat recht zitten. Ik pak zijn hand vast en knijp er zachtjes in, hij kijkt me aan met zijn onweerstaanbare ogen en glimlacht. Ik voel blosjes op mijn wangen, het geeft me zo'n speciaal gevoel... Als hij naar me lacht.

Felicia staat op en loopt naar de uitgang van de trein, we volgen haar als snel. We staan met ze alle in het halletje/gangetje voor de deur te wachten als de trein tot stilstand komt. De deuren openen en wij stappen het perron op. Ik zwaai mijn tas om mijn schouder wanneer Nils mijn hand vaat pakt. Hij kijkt me even gek aan en schud dan lachend zijn hoofd, "Hier." Zegt hij bevelend. Hij pakt mijn tas over en zwaait het over zijn schouder. Ik kijk hem glimlachend aan, hij is té lief voor deze wereld!

"Nils, Rein!" Hoor ik een stem roepen, ik draai me om en begin dan keihard te gillen. Ik kan er nog niet aan wennen, Nils van Mainstreet is mijn vriendje en Rein het vriendje van mijn beste vriendin... Maar ik had er niet over nagedacht dat ik Daan en Owen nu ook zou ontmoeten, stom maar toch... "Dudeee!" Roept Rein enthousiast als hij de jongens tegenmoet loopt en vriendelijk begroet. Felicia strompelt er achter aan met haar enorme grote koffer. Niet normaal wat dat kind allemaal mee neemt voor één nachtje logeren! Nils loopt nu ook richting Daan en Owen maar hij laat mijn hand niet los. Ik zie dat Owen, Rein en Daan wat praten als ze naar Felicia wijzen. Rein begint te lachen en snelt er naar toe om haar te helpen met de koffer.

POV Leo

"Mam, mag ik naar Felicia?" Roep ik naar boven terwijl ik mijn jas alvast aantrek. Met volle vaart komt mijn moeder de trap afgespeurd. "Nee Leo, nee! Ik wil niet dat je gaat, niet naar hun." Zegt mijn moeder vastberaden, ik kijk haar verbaasd aan. Maar ze kan me mijn vrienden goch niet ontnemen? Zenuwachtig staat mijn moeder voor me, ze kijkt me doordringend aan. "Het spijt me maar het gaat niet gebeuren." Zegt ze met de nadruk op 'niet.' "What the fack!" Roep ik en ik ren naar boven. Ik smijt mijn deur achter me dicht en start mijn computer op. Thomas, ik moet Thomas spreken!

POV Thomas

De deur gaat open en er verschijnt een bekende. Mijn moeder, shit. "Oh, Thomas!" Zegt ze natuurlijk weer super over dramatisch! Ik rol met mijn ogen en sta op om haar een knuffel te geven. "Afstand." Zegt een agent die ons aan het observeren is als we een knuffel willen geven. Mijn moeder houdt onschuldig haar handen omhoog en stapt naar achter. "Neem plaats." Zeg ik en ga ook zelf zitten. "Thomas, vertel me nou eens. Eerlijk... Wat is er gebeurd?"