The flowers died on Monday- Verhalen Bundel🍃

Project Nightlight

Dit was nu de derde keer deze week, telkens rond een uur of twee, schrik ik wakker. Koud van het zweet en overal pijn. Nu ook weer. Ik kijk op de wekker naast mij; 02:05. Ik trap de dekens van me af en strompel naar de badkamer. De lamp schijn veel te fel en de tranen schieten in mijn ogen. Uitgeput hang ik over mijn wasbak en kijk op. Voor mij in de spiegel zie ik een gebroken man. Met rode ogen, haar dat alle kanten op staat. En...een blauw oog. Ik laat mijn blik over mijn armen glijden en krijgt kippen vel. Er staan zelfs handafdrukken op mijn bovenarm, alsof iemand zich met alles dat hij of zij had, heeft vastgehouden. Ik raak het zachtjes aan. Het waren niet mijn handen. Misschien was ik wel de straat op gegaan en met iemand gevochten. Misschien was het tijd om naar de dokter te gaan. Dit moet wel een hele extreme vorm zijn van slaapwandelen. Ik plensde wat water in mijn gezicht en strompelde weer terug naar mijn bed. Natuurlijk kan ik niet slapen. Malend lig ik in mijn bed. Een vraag borrelt omhoog; wanneer is dit begonnen? Zou dit nog lang door kunnen gaan? Zal het me uiteindelijk breken? Ik besluit om midden in de nacht mijn huisarts te bellen. Duf neemt de arts zijn noodtelefoon op. ''Jason? waarom bel je? wat is er aan de hand?'' Rustig en bedenkelijk doe ik mijn verhaal. De arts zucht. Het is even stil. ''Jason, ik kan je helaas niet helpen, ik hoop dat ze snel contact met je op nemen.'' met die woorden hing hij op. Nog minuten lang blijf ik naar de kiestoon luisteren. Wat?