Love and Prejudice

Κεφάλαιο 4

Μέρα με την μέρα η Αντζελίκ γινόταν όλο και πιο αγαπητή στον κόσμο. Η ομορφιά της, η στοργικότητα, το πάθος για ζωή και για να ανακαλύψει καινούριες εμπειρίες, η καλοσύνη της ήταν κάποιες από τις πολλές αρετές της. Όλοι ήταν περήφανοι για την γυναίκα που εξελισσόταν. Όμως ο Σεμπαστιάν γινόταν δυνατός.. Και η Σελίν γέμιζε την καρδιά του με μίσος. Είχε ξεχάσει εκείνο το ξανθό κορίτσι και την παραλίγο συμπάθεια τους προς αυτό. Η Αντζελίκ είχε αναρωτηθεί αν θα τον έβλεπε ξανά. Ήταν ο μοναδικός που την πλησίασε έστω και χωρίς τρόπους ώστε να γίνει φίλος της. Όμως εκείνος την είχε σκεφτεί ποτέ; Ή μήπως τίποτα δεν ήταν απίθανο;

11 Χρόνια αργότερα.

Η Σελίν κοιτούσε με έναν δαιμόνιο χαμόγελο το δημιούργημα της. Ο Σεμπαστίαν είχε γίνει άντρας πλέον. Τα καστανά σκούρα μακριά μαλλιά του που συνήθως πλαισίωναν το πρόσωπο του, τώρα ήταν τραβηγμένα προς τα πίσω. Ένα περιποιημένο μουστάκι και γένια αναδείκνυαν τις γωνίες του προσώπου του κάνοντας τον να δείχνει μεγαλύτερος και πιο αρρενωπός. Το γκρι κοστούμι του είχε ραφτεί ακριβώς για αυτόν. Κάθετα από τα ανάγλυφα κουμπιά του σακακιού, υπήρχαν σκούρα περίτεχνα σχέδια, ο γιακάς του σακακιού ήταν πιο σκούρο χρώμα από το υπόλοιπο κοστούμι. Το άσπρο πουκάμισο που έκανε έναν ελαφρύ κυματισμό στο στέρνο του ήταν κλειστό μέχρι το λαιμό του και οι μαύρες μπότες ιππασίας του ολοκλήρωναν την εικόνα. Η Σελίν τον πλησίασε και τοποθέτησε στο πέτο του ένα άσπρο μεταξωτό μαντίλι. Τον κοίταξε στα μάτια λέγοντας του.

<<Είσαι έτοιμος..>> άφησε ένα αργό γέλιο να περάσει ανάμεσα από τα ωχρά της χείλη. <<Έχεις τόσο μίσος στην καρδιά σου όσο και ο Έντμουντ..>> είπε κοιτάζοντας το πορτρέτο του.

<<Πες μου πολυαγαπημένε μου γιέ... Ποιο είναι το πεπρωμένο σου..;>>

<<Να εκδικηθώ για τον Έντμουντ. Θα πάρω την θέση του στον οίκο.>> η φωνή του ήταν ψυχρή και βραχνή.

<<Ναι..! Και τι σου έχω μάθει;>>

<<Ο Ιβάν Ντου Ποντ είναι εχθρός μας.>>

<<Και εσύ τι θα κάνεις;>> τον ρώτησε με το δαιμονικό της χαμόγελο να γίνετε ακόμη πιο πλατύ.

<<Θα τον σκοτώσω.>> το βλέμμα του ήταν ψυχρό λέγοντας αυτά τα λόγια.

Η Σελίν είχε δημιουργήσει ένα τέρας. Μια μηχανή θανάτου.

Την ίδια στιγμή η Αντζελίκ ετοιμαζόταν για τον πρώτο της χορό. Η καλύτερη μοδίστρα είχε έρθει για να σχεδιάσει και να υλοποιήσει το ονειρεμένο φόρεμα για την Αντζελίκ.Το φόρεμα ήταν σατέν στο χρώμα της μέντας. Γαλλική δαντέλα κοσμούσε το μπούστο και συμπλήρωνε το υπόλοιπο μανίκι από τον αγκώνα και κάτω. Στη φούστα, τον ανοιχτό τετράγωνο γιακά και στην ένωση του μανικιού με την δαντέλα, το μάτι σου παρατηρούσε ασημένιους μικρούς φραμπαλάδες, σαν μπουμπούκια λουλουδιού που θέλουν να ανθήσουν. Το σύνολο ολοκλήρωναν μια κρεμ βεντάλια, ένα ασημένιο σετ από σκουλαρίκια και κολιέ. Η πέτρες που το κοσμούσαν είχαν το ίδιο χρώμα με το φόρεμα της. Ήταν της μητέρας της. Τα είχε βάλει και αυτή στον πρώτο της χορό.