Love and Prejudice

Κεφάλαιο 9

« Και εσύ;» Ο Σεμπαστιάν άκουγε αποσβολωμένος τη διήγηση του Ιβάν.
«Μου είπε ότι τους επιτέθηκαν ληστές. Έριξε το φταίξιμο πάνω μου. Εξαιτίας της απροσεξίας μου τον σκότωσα..» χαμογέλασε πίκρα και κοίταξε τον Σεμπαστιάν. «Με πρόετρεψε να φύγω μακριά από το δουκάτο. Έτσι και έκανα, ήμουν μικρός βλέπεις, δεν ήξερα τι ήταν σωστό και τι λάθος. Έλειψα πολλά χρόνια μέχρι που η Έλενορ με βρήκε και μου είπε ότι είχε αναλάβει τη διοίκηση του δουκάτου και μας είχε καταστρέψει οικονομικά. Χρωστούσε σε όλους και ποσό μάλλον σε πολύ κακόφημους ανρθώπους. Αυτό τον κατέστρεψε και τον σκότωσε. Τον κατακρεούργησαν μόλις διώχθηκε ομόφωνα από όλους μας. Του έδωσα μια ευκαιρία να τον σώσω όμως το μίσος του τον κατέστρεψε.»
Ο Σεμπαστιάν είχε μείνει να τον κοιτάει. Δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει όλα όσα είχε ακούσει. Το βλέμμα του περιπλανήθηκε στο κενό. «Ποτέ δεν είχα ξανά ακούσει την ιστορία του έτσι. Ήταν δολοφόνος..»
Ο Ιβάν τον κοίταξε συμπονετικά και χαμογέλασε.
«Το μυαλό μας οδηγεί την κάθε πράξη μας. Μερικές φορές τα παιδιά μπορούν να γίνουν καλύτερα από τις προηγούμενες γενιές, αν τους δωθεί η ευκαιρία.»
Οι δυο άντρες κοιτάχτηκαν και ξαφνικά μέσα στην ησυχία της φύσης ακούστηκαν κλαδιά να σπάνε και καλπασμός από άλογα. Κοίταξαν γύρω τους και οι δυο σε επιφυλακή. Ξαφνικά ένα γέλιο έσπασε την ησυχία.
Οι άντρες της Σελίν πρόβαλαν μέσα από τις φυλλωσιές με όπλα στα χέρια τους.
«Εξαίσια...» ακούστηκε η βελούδινη φωνή της Σελίν.
«Όχι..όχι..» ψυθίρισε ο Σεμπαστιάν.
Και τότε την είδε. Κράτησε στο χέρι της το στιλέτο του Έντμουντ και στην μέση της κρεμόταν το σπαθί του. Ήταν ντυμένη στα μαύρα και από πάνω φορούσε την κυπαρίσσι βελούδινη κάπα του Έντμουντ.
«Σελίν.» Γρύλισε σχεδόν ο Ιβάν.
«Ω Ιβάν.. Τι κάνεις εδώ έξω και μάλιστα ολομόναχος;» Η φωνή της ήταν ειρωνική και αιχμηρή. Έπαιζε με τις λέξεις όπως και με τον ίδιο και δεν ήθελε να κρύψει την ευχαρίστηση της.
Τους είχαν κυκλώσει. Το χέρι του Ιβάν μετακινήθηκε στο θηκάρι του έτοιμος να αμυνθεί. Η μάτια της μετακινήθηκε στον νεαρό και ένα τεράστιο χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο της.
«Μπράβο σου Σεμπαστιάν. Όπως ακριβώς το είχαμε σχεδιάσει.»
Ο Ιβάν δεν πίστευε στα αυτιά του.. Δεν είναι δυνατόν. Τον εμπιστεύθηκε. Ήταν διαφορετικός. Έπρεπε να είναι διαφορετικός. Γύρισε και τον κοίταξε με έναν πόνο στη μάτια του. Ο πόνος μετατράπηκε σε θυμό. Ήταν τόσο αφελής.
«ΕΣΥ!»
«Όχι! Εγώ δεν έχω καμία σχέση!» Ο Σεμπαστιάν είχε χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του. Μπροστά σε όλους αρνήθηκε τη γυναίκα που τον μεγάλωσε. Και ταυτόχρονα πρόδωσε τον Ιβάν.
«Πάνω του.»
Μόλις η Σελίν έδωσε την διαταγή τρεις μυώδης άντρες έσπευσαν να ρίξουν τον Ιβάν στο χώμα. Ο Ιβάν τράβηξε το σπαθί σου και του έσπρωξε μακριά. Ο Ρόλφ έπεσε με δύναμη πάνω του χτυπώντας το σπαθί του με το δικό του. Και συνέχισε να τον πιέζει ώστε να τον ρίξει κάτω. Ο Σεμπαστιάν είχε σαστίσει. Κοιτούσε γύρω του χωρίς να κάνει. Τότε είδε τον έναν άντρα να πλησιάζει πίσω από τον Ιβάν ήταν έτοιμος να ρίξει με τη βαλλίστρα, ο Σεμπαστιάν έτρεξε πάνω του και τη έσπρωξε κάτω στη γη.
«Όχι!»
Ο μυώδης άντρας τον κοίταξε με ένα βλέμμα απέχθειας και τον έσπρωξε από πάνω του. Ο Σεμπαστιάν του έπιασε το πόδι ρίχνοντας τον κάτω ξανά. Εκείνος όμως τον κλότσησε στο κεφάλι. Ένιωσε μια γεύση αίματος και η μάτια του άρχισε να θολώνει. Έβλεπε φιγούρες να πάλλονται ήταν όμως ανήμπορος στο να κάνει κάτι.