The Sad Diary

{Μονάχα το χαμόγελο του.}

15 Δεκεμβρίου 2017

Κάθομαι στο παγκάκι εκείνου του παρατημενου δρόμου.

Κανείς δεν πλησίαζε σε αυτόν μονάχα με αυτοκίνητο.

Το γιατί δεν το ξέρω.

Παραξενιές του ανθρώπου

Παρατηρώ την αντανάκλαση που κάνουν τα φώτα των αυτοκινήτων στο δρόμο.

Μου θυμίζουν τις ελπίδες που είναι "ζεστές" και στα ξαφνικά φεύγουν πανε αλλού.

Οι εκφράσεις μουντες. Σε κανέναν άνθρωπο δεν είδα ένα χαμόγελο να απλώνετε στα χείλη του.

Αλλά να.

Εκεί στην γωνιά μια κύρια καθισμένη στο κρύο πεζοδρόμιο έχοντας αγκαλιά το μικρό της παιδί και αναζητώντας λίγη ζεστασιά, λίγη βοήθεια από έναν συνάνθρωπο, λίγη αγαπη, κατανόηση.

Αλλά κανείς δεν πλησιάζει. Με την πράξης τους την κάνουν να πιστεύει πως είναι κατώτερη.

Μα όχι δεν είναι.

Πλησιάζω κοντά της και παρατηρώ το μικρό παιδι να τρέμει από το κρύο.

Τι θλιβερό.....

Βγάζω το ζεστό μου μπουφάν και σκεπαζω το μικρό παιδί.

Υψώνει τα μάτια του και με βλέπει με αυτά τα ταλαιπωρημένα ματάκια του αυτά τα αθώα τα ταπεινά.

Η κυρία παίρνει μια έκφραση απορίας με την κίνηση μου και πάει να μου ξαναδώσει το μπουφάν.

"Δεν χρειάζεται" της λέω και μου χαμογελάει.

Αυτά είναι χαμόγελα αληθινά.

Αυτές είναι καρδιές γεμάτες αγαπη.

"Καλά Χριστούγεννα" της λέω και κάθομαι στο ύψος της και αγκαλιάζω πρώτα το μωρό και μετά την ίδια.

Σηκωθηκα να φύγω αλλά με σταματάει.

"Να 'σαι καλά. Εύχομαι να έχεις υγεία και χαρά και να θυμάσαι οποίο πρόσωπο και να έχεις χάσει σε ξες οτι σε αγαπάει" μου λέει και της χαμογελάω.

Μου θύμισε τώρα το λαμπερό χαμόγελο του

Αυτό μου έδινε ζωή

Δύναμη

Θάρρος.

Μονάχα το χαμόγελο του.

Γεια σας ελπίζω να είστε όλοι καλά. Καινούργιο κεφάλαιο στο δεύτερο μου βιβλίο που αγαπώ πολύ.
Εάν σας αρέσει πατήστε το αστεράκι και αφήστε το σχόλιο σας!!!!
Ευχαριστώ πολύ.♡

Τραγούδι: Eros-- Πάνος Μαλανδρης & Bob Katsionis.