Why Again?! (vervolg op He's The Up When I'm Down)

hoofdstuk 7

niall p.o.v.

samen met hope en harry ren ik het ziekenhuis binnen. ik kan niet snel genoeg bij haar zijn. we komen aan bij de balie. "waar ligt djenna horan?" vraag ik snel. "kamer 222 op de 4e verdieping." zegt ze. snel rennen we naarde lift toe en lopen erin. mensen om ons heen kijken raar. ook zie en hoor ik een paar meiden beginnen te gillen. glimlachend schud ik mijn hoofd. de deuren gaan dicht van de lift. even later gaan ze weer open. snel lopen we de gangen door. 212/213/214/215/216/217/218/219/220/221. we komen aan bij het uiterste kamertje. 222 staat er op de deur. snel gooi ik de deur open.

"DJENNA." roep ik en ren naar haar bed toe. ze ligt in een bed met een paar schrammen in haar gezicht en verband om haar pols. maar zoals altijd is ze nog even mooi. ik heb haar zo gemist. zodra ze me ziet begint ze te huilen. "niall?" vraagt ze huilend. ik knuffel haar stevig. "stil maar djenna. ik ben bij je. je bent terug. hoe gaat het met je?" zegt ik en aai haar over haar rug heen. "slecht... is hope erbij?" vraagt ze. ik knik en wink naar harry die even op de gang is blijven staan. hij komt binnen gelopen met hope in zijn armen. snel loopt hij naar djenna toe en geeft hope even aan mij. "heey djen. hoe gaat het?" vraagt hij terwijl hij haar een knuffel geeft. "slecht....." zegt djenna. ik geef hope terug aan djenna. djenna knuffelt hope stevig. dikke tranen lopen over haar wangen. ik ga op het randje van haar bed zitten.  "was het weer je vader." vraag ik  na een tijdje bijtend op mijn lip. djenna knikt. "nog meer mensen." zegt ze zacht.  "WIE?!" vraag ik nu. ik kan hier zo kwaad van worden. waarom moeten ze mijn djenna de hele tijd pakken? waarom? wat heeft ze misdaan? niks toch?! "handlangers." zegt ze zacht. ik geef haar een aai door haar haar heen en kijk haar in haar ogen aan. "wat hebben ze allemaal gedaan?" vraag ik. ik moet het weten. dit kan zo niet langer. "slaan...." zegt djenna voorzichtig. "schoppen......" zegt ze nog zachter. langzaam worden haar ogen waterig. meteen schiet mij het kindje weer in mijn hoofd. "is die kleine worm oke?" Vraag ik. ik bijt op mijn lip. als ze die kleine wat hebben aan gedaan, kunnen ze hun grafstenen nu al gaan kopen. voorzichtig schud djenna haar hoofd. "WAT?! IS... IS HIJ....?" schreeuw ik boos. djenna knikt heel voorzichtig van ja. daarna schiet ze snel overiend naar achteren van het bed. bang houd ze hope vast en verstopt haar samen met hope onder de deken. "niall doe eens rustig man! je maakt haar bang!" zegt harry woedend. snel ren ik de gang op. daar barst ik in huilen uit. die kleine. in de buik van djenna. word gewoon dood getrapt door haar vader en zijn handlangers. ik trap een keer hard tegen de muur aan.

ik voel dat iemand een hand op mijn schouders legt. "niall rustig man. sorry. het is niet djenna's schuld. begrijp dat." zegt de vertrouwde stem van harry. langzaam draai ik me om en geef hem den stevige knuffel. "bedankt." zeg ik door het huilen heen. "graag gedaan maat."zegt hij. zo blijven we even staan.  2 goeie vrienden in een vertrouwde knuffel. tot dat harry weer begint te praten."niall? je moet terug naar djenna toe nu. ze heeft je nu echt nodig." zegt hij. ik knik en loop de kamer vsn djenna weer in. djenna ligt met rode ogen in haar bed. hope ligt naarst haar te slapen. ik ga voorzichtig naarst djenna in bed erbij liggen. ik geef haar een grote knuffel. "sorry darlin. het komt gewoon even hard aan. maar ik ben blij dat jij teminste terug bent."zeg ik tegen haar en geef haar een kus.

even later staat harry op. "niall en djenna. ik laat jullie wel even alleen. ik ga weer naar huis toe. morgen kom ik terug met de jongens."zegt harry. "wil je hope even mee nemen? kunnen ik en djenna even alleen zijn."vraag/zeg ik. harry knikt en pakt hope over. ik en djenna zeggen harry gedag eb  harry loopt de deur uit. "ik heb je vreeselijk gemist djenna." zeg ik terwijl mijn ogen weer nat worden. "ik jou nog meer niall. ik jou nog meer." zegt ze. haar stem is schoor en tranen ontsnappen uit haar ogen.  zachtjes veeg ik ze weg. ik trek haar in een stevige knuffel. zo vallen we allebei langzaam in een rustige slaap.

zoooooo weer een stukje.... sorry van de late update.  hou van jullie aller liefste lezers. dat jullie dat maar weten. julie zorgen ervoor dat ik dit schijf. ♡♡

vote, fan of comment please xx