Why Again?! (vervolg op He's The Up When I'm Down)

hoofdstuk 16

melanie p.o.v.

ik zit naarst het bed van harry. ik kijk naar zijn bleke gezicht. geen enkele teken van kleur is nog in zijn gezicht te zien. ze zijn er net achter gekomen dat hij heel veel botbreuken heeft. zijn rug is gebroken,  schouderblad gebroken, nek gekneusd, arm gebroken, knie uit de kom. allemaal dingen die ik hem niet gun.  ze hebben hem helmaal verrot geschopt. nu is het afwachten waneer zijn bewustzijn er weer is. als hij dan teveel pijn heeft, word hij in kunstmatige coma gehouden. niall en djenna zijn ook al geïnformeerd. ze komen er nu aan.

ik sta langzaam op en geef harry een kus op zijn voorhoofd. ik pak voorzichtig zijn hand vast.  "blijf maar slapen tot ik er weer ben. dan ben je niet alleen. ik kom zo snel mogenlijk weer terug. ik beloof het." zeg ik en geef een kus op zijn hand. langzaam loop ik de kamer uit. het geeft mij geen goed gevoel om hem daar zo gebroken achter te laten. letterlijk gebroken.... snel loop ik naar de lift toe. ik druk op het knopje van de eerste verdieping. 

na een tijdje zie ik djenna en niall aan komen lopen. als ze mij zien beginnen ze snel te rennen. " melanie!"  roept niall. "wat is er nu aan de hand? toch niks met hope mag ik hopen!" zegt hij geïrriteerd. ik kijk langzaam naar beneden. "kom maar mee. dan laat ik het jullie wel zien." zeg ik zacht. niall en djenna kijken elkaar niets begrijpend aan. OMC! dit word nog moeilijk.

samen net niall en djenna loop ik de lift weer uit Richting de kamer waar harry ligt. de spanning giert door mijn lichaam. we komen  aan voor de deur van harry. kamer 222 ik haal diep adem en open de deur. snel loop ik naar binnen baar harry toe. snel kijk ik even achterom. niall en djenna staan met grote ogen en een open mond te kijken.

niall p.o.v.

samen hand in hand lopen we door de gangen van het ziekenhuis.  melanie moet ons echt effe gaan uitleggen wat we hier doen! ze stopt voor een deur. kamer 222. langzaam loopt ze naar binnen naar het bed toe. ik kijk wie er in het bed ligt. HARRY?! " OMFG! waarom ligt harry hier?! en waar is hope?" vraag ik kwaad. "niall rustig. laat het melanie eerst even uitleggen." zegt djenna. "ja dat moet ze zeker!" zeg ik kwaad. melanie haar gezicht staat geschrokken en haar ogen zijn waterig. "we kregen een telefoontje. we moesten binnen een half uur aan de rand van het dennenbos zijn met hope.... we zijn er naartoe gegaan.... maar het liep slecht af.... harry is bewusteloos en heeft veel dingen gebroken... en hope...." zegt ze naar beneden kijkend. "waar is hope?" vraag ik rustig. " zij is mee genomen....." zegt melanie zacht. een paar tranen rollen uit haar ogen. "nee toch?" vraagt djenna zacht. melanie knikt. de woede borrelt zich in mij op. tranen stromen over mijn wangen. ik kijk opzei naar djenna. ik ben niet de enige die een waterval over zijn wangen heeft lopen. djenna ook. "sorry." zegt melanie zacht. "Met sorry los je niks op melanie! waar is hope?! daar krijg ik geen antwoord op met sorry! GVD MELANIE!" schreeuw ik hard. ik draai me om en loop de deur uit. op de gan begin ik e scheeuwen en hou mijn hoofd vast met mijn handen. snel druk ik mijn vuist hard tegen de muur aan. "meneer rustig." zegt een verpleegkundige.  "NEE! IK WIL GVD MIJN KIND TERUG!" schreeuw ik. ik hoor snelle voetstappen naar mij toe komen. de bekend armen slaan zich om mijn heen en zachte kusjes plaatsen zich op mijn voorhoofd. "stil niall. we krijgen haar wel terug. melanie en harry hebben er alles aan gedaan om haar veilig te krijgen. kijk eens wat harry heeft gedaan. voor hope heeft hij gevochten. voor hope is hij nu hier en is hij bewusteloos." zegt djenna zacht. "met die woorden krijgen we haar niet terug djen." snik ik. "weet ik wel niall, maar geloof mij. harry en melanie hebben er alles voor gedaan." zegt ze zacht. even blijft het stil. "geloof je me?" vraagt djenna nogmaals. ze kijkt mij gefronst aan. "ja." zeg ik zacht. "kom niall. ga met mij sorry zeggen tegen melanie." zegt ze zacht. ze staat op en steekt haar hand uit. voorzichtig pak ik hem ook aan en loop achter haar aan.

melanie ligt net haar hoofd op het bed van harry als we de kamer binnen komen. haar hand is genesteld in die van harry. "melanie?" vraag ik zacht. ik hoop dat ze niet meer zo boos is.  ze kijkt op. haar mascara is uitgelopen.  " sorry van net." zeg ik zacht. langzaam staat ze op. "geeft niet niall. ik snap je helemaal. het is je kind." zegt ze zacht en geeft mij een knuffel. daarna gaat ze weer naarst harry zitten. ik en djenna volgen haar en gaan aan de andere kant zitten.

next part! hoe vonden jullie het? hopelijk is het goed genoeg vooe jullie geschreven.... ik  vond het zelf niet zo denderend.

WILLEN JULLIE PLEASE KIJKEN IN HET BOEK WAAR MIJN IDEEËN IN STAAN?! DAN KAN IK EEN NIEUW BOEK BEGINNEN MISSCHIEN! THANK YOU!!!!

see you soon!

xxx lisa