Why Again?! (vervolg op He's The Up When I'm Down)

hoofdstuk 22

niall p.o.v.

ik ben bezig in de woonkamer als ik ineens een luide stem hoor. "NIALL!" roept een bekende stem. ik bedenk me geen moment en ik verstop me zo snel mogelijk in de grote kast in de kamer. "NIALL GVD WAAR BEN JE?!" roept de man weer. de stem klinkt dichter bij dan net. "je hoeft je niet te verstoppen niall." zegt de man. ik maak me nog kleiner en kruip nog dichter tegen de achterwand van de kast aan. "ik weet wel waar je zit hoor niall. ik ben niet gek."

binnen een paar seconden gaat de deur van de kast met een ruk open. "zozo niall.  dacht je te verstoppen?" ik geef geen antwoord.  " ga verder met je werk mongool!" zegt de meneer en hij trekt me in een ruk aan mijn arm uit de kast. met een smak beland ik op de grond. een diepe pijnscheut giert door mijn lichaam heen.  "auw." piep ik zacht. " heb je pijn niall?" vraagt de man. ik geef geen toon. "ik zou het nog wel wat erger voor je maken." niet veel later voel ik een voet op mijn achterhoofd landen en mijn hoofd klapt hard op de vloer. alles van binnen doet pijn en het zicht voor mijn ogen word zwart.

djenna p.o.v.

gespannen zit ik met de jongens en hun vriendinnen op de bank in mijn huis. vandaag hebben we een bespreking met mark. hopelijk gaat alles goed met niall. mark heeft al sinds de 2e dag al niks meer laten horen van niall. ik hoop dat het zendertje niet kapot is. dat word dan echt een ramp.

mark, ik, de jongens en de vriendinnen zitten op de bank. mark is net pas gekomen. als iedereen is voorzien van iets te drinken en te knabbelen begint mark te praten.  "ik heb slecht nieuws. sorry." zegt mark. ik klem me helemaal vast aan harry die naarst me zit. van angst kruip ik steeds dichter tegen hem aan. "de zender van niall is waarschijnlijk kapot. we hebben alleen de eerste dag contact gehad met de zender, maar de overige dagen vab de week niet meer. ik vrees op het ergste. het spijt me djenna." zegt mark die met spijt naar beneden kijkt. ik leg mijn gezicht tegen harry aan en begin hard te huilen. harry slaat zijn armen om mij heen en tilt mij op zijn schoot. "djenn? het komt goed. niall is vast in orde." zegt hij fluisterend in mijn oor. "NEE! NIALL IS NIET OKE! HIJ ZJT GEVANGEN BIJ EEN STELLETJE GEKKEN DIE VOOR MIJN KUT VADER WERKEN! WIE WEET WAT ER WEL NIET ALLEMAAL MET HEM GEBEURD!" schreeuw ik hard. ik ruk me in een keer los uit de greep van harry. stampend loop ik de trap op. naar de kamer van hope. ik loop naar binnen en zie haar slapend in haar wiegje liggen.  ik loop naar haar toe en pak haar op. ik neem haar mee naar de schommelstoel en ga zitten.  hope wieg ik langzaam heen en weer terwijl de tranen als rivieren uit mijn ogen stromen. een van de ergste dingen van mijn leven is me nu overkomen. niall. niall die weg is. weg door mijn vader. hoelang zou hij daar nu nog blijven? zou hij niet sterven van de honger? al die vragen spoken door mijn hoofd waar ik zo graag antwoord op wil hebben, maar het niet gaat. diep in gedachten begin ik een liedje te neuriën. dit liedje heeft niall aan mij gezongen toen het net voor hem bekend was dat dit liedje voor het album word gebruikt.  "fireproof" heet het liedje. " mmmmmmmmmm.....mmmmmmmmmmmmmm...... mmmmmmmmmmmmm......." neurië ik. zonder dat ik het weet, komt er iemand binnen lopen.  "djenna?" vraagt de bekende stem van liam. ik kijk op. liam loopt naar mij toe en neemt hope van me af. hij legt haar nogsteeds slapend terug in haar wiegje. ik sta op en loop naar de wieg van hope toe. ik kijk naar beneden. mijn kleine meisje. gemaakt met niall. mijn liefste man/held. een brok komt opnieuw in mijn keel als ik aan niall denk. met moeite slik ik de brok weg. "djenn? kom eens hier." zegt liam.  ik draai me om en loop naar liam toe die zich al heeft plaatsgenomen op de schommelstoel. hij klopt met zijn handen op zijn schoot en ik ga er voorzichtig op zitten. ik leg mijn hoofd op zijn schouder en ga tegen hem aan liggen. hij wiegt langzaam heen en weer.

"djenn? waar ben je nu het meest bang voor?" vraagt liam voorzichtig na een tijdje dat ik tegen hem aan lig. hij aait met zijn hand over mijn rug heen. "dat, dat ik hem niet meer te-terug k-krijg." zeg ik stotterend. de tranen vormen zich weer iets sneller in tranen en rollen uit mijn ogen. langzaam begin ik weer harder te huilen. liam legt mijn hoofd nog dichter tegen zijn borstkas aan. "je ziet hem zeker nog terug djenn. dat beloof ik je. hij komt snel weer terug." zegt liam fluisterend. " en als dat nu niet gaat? niet snel genoeg? wat dan?" vraag ik zacht. " we komen er optijd djenna. en anders zet ik iedereen die ik ken, het leger en de politie in om niall voor jou te zoeken.  niall zal en moet snel terug komen." zegt hij nu wat harder. "oke." zeg ik zacht. plotseling verlaat een gaap mijn mond. "djen? heb je trouwens wel nog goed kunnen slapen na jou nachtmerrie vannacht?" vraagt liam. "nee." zeg ik weer gapend. "kom. ik breng je wel naar bed. je moet rusten." zegt hij. hij staat op met mij nogsteeds in zijn armen en loopt naar mijn eigen kamer toe. "we zorgen wel dat er iemand weer bij je is. ga maar lekker slapen. rust maar lekker." zegt liam. hij legt mij op het bed neer en stopt me in. daarna geeft hij mij een kus op mijn voorhoofd. "slaap zacht djenna." zegt hij fluisterend en  verlaat de kamer. langzaam vallen mijn ogen dicht.

liam p.o.v.

ik sluit de deur van de kamer van djenna achter mij. echt super sneu voor djenna dat ze dit nu mee moet maken.  ik bedoel, vroeger... en dan nu nog... verschrikkelijk... ik loop de trap naar beneden. de jongens en hub vriendinnen zitten nog op de bank. ik ga naarst tess zitten. "djenna slaapt. ze was te moe." zeg ik zacht. iedereen knikt. "wie blijft er vanacht hier?" vraagt mark. "ik ben gisteren geweest samen met melanie." zegt harry. "eeh.. zayn en perrie? blijven jullie vanacht hier?" vraagt mark. zayn en perrie kijken elkaar even aan en knikken naar elkaar. "we blijven wel hier." zegt perrie. "oke mooi zo. nou jongens... ik ga er weer eens vandoor. het word al laat." zegt mark en hij staat op. harry, melanie, tess, ik, Eleanor en louis knikken instemmend.  we nemen afscheid van elkaar en gaan met onze auto's weer terug naar ons appartement.

nieuw hoofdstuk!!!! lang genoeg? morgen misschien nog n stuk want k ben vrij... is nie zeker dus verheug je niet te veel...

xx lisaaa