sztuka umierania | camren

1. Nie bój się

1. Nie boj się

Pamiętaj, to ty masz wszystko pod kontrolą. To twoje życie, którego nikt za ciebie nie przeżyje. Jesteś panem własnego ciała i to ty zadecydujesz, kiedy to zrobisz.

Lecz sztukę umierania warto rozpocząć już jako młody człowiek, by dać sobie czas na wszystko. Nikt chyba nie lubi robić wszystkiego na ostatnią chwilę, mam rację?

Nie bój się umierać. Nie zdajesz sobie sprawy, ale to cały czas się dzieje. Umierasz z każdą chwilą coraz bardziej, lecz mało jest ludzi świadomych, którzy zdają sobie z tego sprawę. Umierasz teraz. Teraz też. I teraz.

Ile masz lat? 15? 25? 50? Śmierć siedzi obok ciebie i głaszcze cię po twoim - teraz całkowicie bladym - policzku. Widzi jak się niszczysz. Alkohol, narkotyki, papierosy, tłuszcze... To wszystko cię wykańcza. Nie możesz się tego bać, tylko stawić temu czoła, inaczej skończysz jako gnijące, rozkładające się mięso.

Umierasz.

W sztuce umierania tylko ty możesz zadecydować kiedy umrzesz.

Lecz ciągle umierasz.

L.M.J.

Camila wzdrygnęła się nieco, chowając notes. Czy Lauren naprawdę tak myślała? Czy jej przyjaciółka pragnęła popełnić samobójstwo, zostawić ją na tym okrutnym świecie?

Poprawiła się na jej łóżku, gdy dziewczyna weszła do pokoju z butelką wina i dwoma szklankami.

-Wybacz, że tak nieelegancko, ale rodzice wyjechali i nie zostawili ze sobą klucza do szafki z kieliszkami - westchnęła - Mam nadzieję, że nie będziesz mi tego wypominać. - zaśmiała się sztucznie.

Cabello pokiwała głową, spuszczając wzrok. Lauren i jej zachowania robią się coraz sztuczniejsze. Obawia się tego, że w kolejnych notatkach dojdzie do czegoś, czego raczej nie chciałaby przeczytać.

-Co oglądamy? - dopytała Lauren, patrząc w ekran laptopa - Mam ochotę na coś luźnego, bez żadnej erotyki, bo rodzice sprawdzają mi historię przeglądania.

-Historię można usunąć, Lauren. - zachichotała cicho, patrząc na dziewczynę.

Ta tylko przygryzła wargę, nie wyrażając żadnych emocji.