Tamam.
Normal bir hayatım olduğu söylenemezdi ama iyidi, alışmıştım. Şimdi bende, hayatım da değişti. Buna ne mi sebep oldu?
Karşımdaki nefesimi kesen bu adam!
Ahhh..
Nerden çıktın karşıma?
Hikayeyi okuyanlar yorumlarınızı lütfen söyleyin 🤗 Iyi okumalar... ... ... ... Size kendimi tanıtayım ben melinda melinda Rosefor. Her genç kız gibi normal bir hayat sürüyorum! Mutluyum! Demek isterdim ama... Ailem biraz değişik belki de size göre fazla değişik. Ailem kendi tabirleri ile "yeraltının iş adamlari" kulağa komik geliyor dimi? hangi mafya iş adamıyım der.
Bunu demelerinin sebebi işlerini kan ve vahşet ile çözmediklerinden tabi. Buna sevinsem de bu onların iş anlaşmalarını yasalara uygun olmadığı, zor kullanmadıkları, diğer mafyalarla iş birliği yapmadıkları anlamına gelmiyor. Düşmanlarımızın olmadığına da.
Ya da benim küçüklükten beri onların kurallarına uymamı istemedikleri anlamına da gelmiyor.
Ahhh küçükken daha zordu.
Küçükken birçok şehir değiştirip aramızın bozulduğu 'mafya abilerden' uzak dururduk. 15 yaşıma kadar bi en az 7 kere şehir değiştirdik sanırım. Ülke değiştirmedik tabi bu bizim için nirvana olurdu.
Hayatım boyunca kabul etmemi istedikleri şeyler oldu. Ben büyüdükçe bunlar artı, değişti. Onlara haber vermeden bir yere gidemem. Onların bilmediği kimseyle görüşemem. Onların istediği okul olmalı. Çok fazla arkadaşım olamaz. Erkek arkadaş kelimesinin lugatlarinda olduğunu sanmıyorum bile!
Hal böyleyken benim çok da normal olmamı beklemeyin. ... Gelelim suanki hayatima annem ile babam bir süredir yurtdışında, yoo yoo sadece iş. "Mafya abilerden" kaçtıkları yok. Oyle olsa beni bırakmazlardı. Bana fazla düşkün ebeveynlerim var.
O yüzden şuan ayrıyız. Beni philips amcaya emanet ettiler. Philips amca bizim emektar avukatımız. Yasa dışı iş yaparken bile özellikle adaletli bi avukat şarttı. Philips amcayı çok severim. Sanırım ölen amcam olsa bu kadar sevmezdim. Evet. Ölen amcam! Bu konu da uzun belki sonra...
Ben 5 yaşında iken çalışmaya başlamıştı. O zamanlardan benim kalbimi fethetti. O da beni çok sever. Küçükken kendimi bir prenses sanırdım büyük evler, hizmetçiler, korumalar, her istediğim oyuncak... Prenses kostümle evde dolaşıp bama prensesim dediklerinde çok mutlu olurmuşum. Çocukluk işte. Philips amca da bana hep öyle derdi. Büyüyünce bir prenses olmadığımı anladigimda bile böyle demeye devam etti. Bana öyle dediğinde kendinin aklina hep küçük melinda geldiğini söyler.Bu onu mutlu ediyormuş. Artık bana öyle seslenmesine alıştım.
Şimdilik bu kadar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
